φιξάκι

Ξέρεις μερικές φορές η μπίλια δε σταματάει. Εννοώ αν η ζωή μας είναι ρουλέτα, ξέρεις. Δε σταματάει στο επτά ή στο εννιά, στο δεκατρία, στο εικοσιένα. Συνεχίζει ατελείωτα να στροβιλίζεται, περνάει από όλα τα νούμερα με ταχύτητα που σύντομα δε τη βλέπεις καν. Υπνωτίζεσαι από τις χαμένες εικόνες, που γίνονται μοτίβα. Τίποτα πια σταθερό, αλλά όλα σε τέλεια ισορροπία, τίποτα εμφανές, αλλά ξέρεις πως όλα είναι εκεί.Όταν λέμε πως ο κόσμος μας είναι μαγικός όμως, το λέμε για τα πράγματα που δε τα βλέπουμε μα είναι εκεί. Αν και σε αυτή την περίπτωση τα νιώθουμε. Όπως την αγάπη. Πως μπορείς να δείς τη αγάπη; Τι βλέπεις στην καρδούλα που θα στείλεις σε ένα χαζό τσατ με κάποιον για τον οποίο έχεις συναισθήματα. Ορίστε, η αγάπη απέκτησε εικόνα. Είναι νωρίς για να γίνομαι κυνική. Είναι μόλις 1:20 το πρωί. Καλύτερα να περιμένω να ξημερώσει. Το περίεργο πράγμα με το γράψιμο, είναι πως είναι διαρκές, όπως αυτή η μπίλια. Γράφεις σε σημειωματάρια, σε ημερολόγια, σε αποδείξεις, σε τιμολόγια, στις σημε