φιξάκι

Κυριακή βράδυ. Κάθομαι με τη Ματαλού και το τετράποδο παιδί της, την Περού, σε ένα ξύλινο πάγκο, σε έναν ωραίο πεζόδρομο. Στην Αθήνα. Έχουμε μια από «αυτές» τις συζητήσεις περί ανθρώπων και ζωής, και κριτικής ή αποδοχής. Κάποια στιγμή της λέω «Ας έρθουν να με κρίνουν, δεν έχω τίποτα να χάσω», και η σοφή Ματαλού λέει «Κάνεις λάθος, έχεις πάντα πράγματα να χάσεις». Η Περού μετά γαύγισε σε μια κοπέλα που καθόταν στο τραπέζι απέναντι, και χάσαμε το νήμα. Είδα πολύ παράξενα όνειρα κι αυτό το βράδυ, εμφανώς η συνδρομή μου στο mail list του lucid dreaming , δεν έχει βοηθήσει καθόλου και δεν έμαθα να τα ελέγχω, αλλά μάλλον τους έδωσα πάτημα να γίνουν ακόμα πιο απόκοσμα, κι ενδεχομένως περιπαικτικά απέναντι στο Εγώ μου. Ξυπνώντας στο πρώτο ελεύθερο πρωινό μετά από μακρά περίοδο ηθελημένης ιδρυματοποίησης, το «λάθος» μου με έχει στοιχειώσει. Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να χάσουμε. Το ότι νομίζω πως είμαι φτιαγμένη από κοφτερό πάγο που κόβει σα γυαλί, πέρα από μια σαθρή φαντασίωση, είνα

Σχεδόν σα σήμερα το 2016, μετακόμισα στα Άνω Ιλίσια. Παρόλο που γνώρισα κι άλλους ανθρώπους διαμένοντες στην ιδιαίτερη γειτονιά μου, η αλήθεια είναι πως ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει που πέφτουν τα Άνω Ιλίσια, και η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν ήξερα, παρόλο που αυτό είναι το οικογενειακό διαμέρισμα, χρόνια νοικιασμένο σε ηλικιωμένο ζευγάρι που το ρήμαξε. Φλέρταρα με την ιδέα της μετοίκησης εδώ από το καλοκαίρι του 2015, όμως χρειάστηκε ένας επιπλέον χρόνος, ένας ιστορικός χωρισμός, ένα όργανο λιγότερο και πληθώρα συγκυριών για να βρεθώ εδώ. Εδώ που δε το ξέρει κανείς. Στα Άνω Ιλίσια, ο πληθυσμός μας αποτελείται κυρίως από συνταξιούχους και φοιτητές. Οι πρώτοι κάνουν συχνά περισσότερη φασαρία από τα φρεσκαδάκια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η γειτονιά μου έχει την αύρα χωριού. Γύρω από μια πλατεϊτσα που συχνά συγκεντρώνονται οι ηλικιωμένοι μας, καθεδρεύουν 8-10 πολυκατοικίες, στη βάση των οποίων βρίσκονται, ο φούρνος της κυρίας Μαρίνας, με τη βιτρίνα με τις πάστες και τα σοκολατάκια,

Με πιάνει τις Κυριακές. Πολύ. Γιατί οι Κυριακές, είναι η πιο αυθεντικά Ελληνική ημέρα. Η μέρα που όλα είναι κλειστά, που αν βγείς κατά τις οκτώ έξω, θα δείς τις γιαγιάδες των Άνω Ιλισίων (ο βασικός μας πληθυσμός) να πηγαίνουν στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που το καφέ "Κουμπί" είναι γεμάτο με κόσμο, μαμάδες και παιδάκια, να τρώνε τοστ ρουφώντας φρεσκοστημένο χυμό πορτοκάλι από μεγάλα χρωματιστά καλαμάκια. Η μέρα που η πολυκατοικία μας μυρίζει κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και υπόνοια χλωρίνης. Που ο Μελωδία βάζει "Τα κλασσικά του Μελωδία στο Μεσημέρι της Κυριακής" και που εγώ πάω στο περίπτερο να πάρω το "Βήμα" ή την "Καθημερινή" για να διαβάσω τα περιοδικά, πίνοντας σκούρο καφέ από μια γαλλική πρέσα. Η μόνη ειδοποιός διαφορά είναι ξεκάθαρα η αντικατάσταση του Φραπέ με φρέντο και του νες με γαλλικό. Πολλά αλλάξανε από το 1998, αλλά κάτι τέτοιες Κυριακές, αισθάνομαι σα να μη πέρασε μια μέρα, από μια εποχή που έζησα ντυμένη στα καταπληκτικ