Μεταδραματικό Στρές

Ξέρεις μερικές φορές η μπίλια δε σταματάει. Εννοώ αν η ζωή μας είναι ρουλέτα, ξέρεις. Δε σταματάει στο επτά ή στο εννιά, στο δεκατρία, στο εικοσιένα. Συνεχίζει ατελείωτα να στροβιλίζεται, περνάει από όλα τα νούμερα με ταχύτητα που σύντομα δε τη βλέπεις καν. Υπνωτίζεσαι από τις χαμένες εικόνες, που γίνονται μοτίβα. Τίποτα πια σταθερό, αλλά όλα σε τέλεια ισορροπία, τίποτα εμφανές, αλλά ξέρεις πως όλα είναι εκεί.Όταν λέμε πως ο κόσμος μας είναι μαγικός όμως, το λέμε για τα πράγματα που δε τα βλέπουμε μα είναι εκεί. Αν και σε αυτή την περίπτωση τα νιώθουμε. Όπως την αγάπη. Πως μπορείς να δείς τη αγάπη; Τι βλέπεις στην καρδούλα που θα στείλεις σε ένα χαζό τσατ με κάποιον για τον οποίο έχεις συναισθήματα. Ορίστε, η αγάπη απέκτησε εικόνα. Είναι νωρίς για να γίνομαι κυνική. Είναι μόλις 1:20 το πρωί. Καλύτερα να περιμένω να ξημερώσει. Το περίεργο πράγμα με το γράψιμο, είναι πως είναι διαρκές, όπως αυτή η μπίλια. Γράφεις σε σημειωματάρια, σε ημερολόγια, σε αποδείξεις, σε τιμολόγια, στις σημειώσεις του κινητού. Σε ποστς στα σοσιαλ μηντια, και καμιά φορά σε χαρτί που, άκου εκεί(!), μπαίνει σε φάκελο, μαζί με μικροσκοπικά βιβλία και φτάνει, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Σουηδία, στο Κουκάκι. Κάπου πάει πάντως. Γιατί γράφω. Αλλά όχι για να καταλάβω, για να μη ξεχάσω. Είναι αδύνατο να καταλάβω. Κι αν γράφω τώρα είναι επειδή το κατάλαβα.
Η ζωή, η δική μου ζωή δηλαδή, μοιάζει με αυτή τη μπίλια σε ατέρμονη κίνηση, σε φυγόκεντρο. Εγώ είμαι σε μόνιμη ανάρρωση από κάτι που δεν κατάλαβα, από κάτι που δεν είναι καν κατάσταση, η πράγμα ή πάθηση. Είναι η μόνιμη πεποίθηση πως η μπίλια κάπου σταματάει. Σε κάποιο αριθμό, που θα εξηγεί τα πάντα. Κι όσο δε σταματάει πουθενά, τόσο αγχώνομαι πως κάτι τρομερό θα συμβεί και φυσικά το μόνο που συμβαίνει είναι η επίδραση της φυγόκεντρου δύναμης. Όλα τα σώματα που δε μπορούν να ακολουθήσουν την πορεία της μπίλιας, κολλάνε στις άκρες της ρουλέτας μου. Δηλαδή δε συμβαίνει και τίποτα τρομερό. Περνάμε τη ζωή μας νομίζοντας πράγματα και συχνά ξεχνάμε να ελέγξουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Αν και πραγματικά βρίσκω πολύ δύσκολο το να ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Στον κόσμο έστω. Ναι πιστεύω πως μπορούμε και οφείλουμε να ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει, σε εμάς. Μερικές φορές κοιτιέμαι τυχαία στον καθρέπτη και δε με αναγνωρίζω. Ποιά είναι αυτή;
Χθές είδα στον ύπνο μου πως κάποιος μου χάρισε μια μεταλλική χτένα. Δε ξέρω τι σημαίνει. Αν τα όνειρα σημαίνουν κάτι και δε λένε κάτι. Κάθε μέρα ανυπομονώ να κοιμηθώ, να δω μήπως βρώ τις απαντήσεις μου εκεί που δεν τις ελέγχω, και κάθε νύχτα, κοιμάμαι όλο και λιγότερο, μεθυσμένη από την πορεία μου στο παιχνίδι της τύχης μου. Μερικές φορές είμαι εκπληκτικά τυχερή. Βρίσκομαι σε μέρη που δε μου αξίζουν, άλλες φορές είμαι τρομερά άτυχη. Και πάλι βρίσκομαι σε μέρη που δε μου αξίζουν. Αναρωτιέμαι από τι υλικό είναι φτιαγμένη η δική μου μπίλια. Αναρωτιέμαι αν παίζουν κι άλλοι στο παιχνίδι μου ή μόνο αυτή η άγνωστη στον καθρέπτη. Άραγε πόσο ακόμα χειμώνα πρέπει να αντέξουμε για μια τζούρα άνοιξης;
Κάθε χρόνο νιώθω πως κρυώνω παραπάνω. Νιώθω σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Νιώθω πως θα πεθάνω στην παγωνιά, ανάβοντας το τελευταίο σπίρτο μου. Και εύχομαι κάθε φορά που κοιμάμαι στο αριστερό μαξιλάρι, να ξυπνήσω και αύριο, τουλάχιστον να έχει αυτόν τον χλωμό ήλιο, αδύναμο όσο εγώ μετά από αυτές τις τεράστιες μέρες. Να θυμίζει διακριτικά πως θα γυρίσει και μαζί του θα φέρει κάτι αργό και υγρό. Είμαστε υγροί και ζεστοί. Σαν μήτρες. Σαν την ίδια τη γη. Σα το χώμα της. παγώνουμε το χειμώνα μαζί της. Δε φυτρώνει τίποτα.
Πως περνάει κι ο καιρός ε. Την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ, ήταν ακόμα ζέστη της κόλασης. Κι εγώ τρισευτυχισμένη, τριγύρναγα στην πόλη της καρδιάς μου, με μια λαχτάρα ότι κάτι καταπληκτικό θα συμβεί, και συνέβη, κι όχι μόνο ένα αλλά πολλά. Παρόλα αυτά, δεν είμαι ακόμα έτοιμη να γράψω για τη χαρά. Οι πραγματικοί καλλιτέχνες γράφουν για την ευτυχία, όχι για τη δυστυχία, για τη δυστυχία μπορεί να γράψει ο καθένας, όποιος ξέρει μια μέτρια σύνταξη, μια καλούτσικη γραμματική και κατέχει επαρκές λεξιλόγιο. Εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης. Εϊμαι απλά εγώ. Κι έτσι δε τολμώ να γράψω για την ευτυχία που χαίρω στη ζωή μου. Γράφω μόνο για τα πράγματα που είμαι ευγμώμων, την πραγμάτωση της δηλαδή, γράφω γύρω από εκείνη κι όχι για εκείνη. Ίσως όταν σταθεί κάπου η μπίλια, και σταματήσω να ζαλίζομαι και ίσως τότε να μπορέσω να σκεφτώ πραγματικά, να κάτσει μέσα μου μια παρατεταμένη περίοδος με πολλά γιατί, με πολλά πρέπει, με πολλά θέλω και ακόμα περισσότερα κάνω. Μπορεί τότε να γράψω για κάποιον άλλον όμως, γιατί δε θα έχω τίποτα να πω για εμένα. Βλέπεις, όταν η χαρά κατακάτσει, είναι τόσο απόλυτη που δε μπορείς τίποτα να πείς. Τίποτα. Απλά αφήνεσαι στη ζωή και ε, τελικά τη ζείς. Μεταδραματικό στρες. Αυτό που συμβαίνει μετά από παρατεταμένη περίοδο δράματος. Αυτό που φέρει το φόβο ότι μια ωραία μέρα, θα γυρίσουν όλα τα τέρατα που έδιωξες, ξεκούραστα, μετά από τις διακοπές τους. Έτοιμα να σε κατασπαράξουν και να γκρεμίσουν όλα σου τα κάστρα. Βλέπεις πόσο εύκολο είναι να γράφεις για τη δυστυχία αυτού του κόσμου;
Σήμερα πήρα το στρές μου, πήγαμε για καφέ, κάτσαμε στο χλωμό ήλιο, ήπιαμε τον καφέ. Μιλήσαμε με ένα περιπτερά μέχρι να μη νιώθουμε τα δάκτυλα των ποδιών μας. Κάψαμε μια βασιλόπιτα. Φάγαμε μπόλικα πορτοκάλια. Και ξενυχτήσαμε προσπαθώντας να διαχειριστούμε αρχεία τέτοιου όγκου που λαγκάρουν όλα τα συστήματα. Ο αγαπημένος μου αριθμός είναι το εννιά. Δε ξέρω που θα κάτσει η μπίλια και πότε, πόσο καιρό θα πάρει, και τι θα γίνει με το μεταδραματικό στρες. Δε ξέρω πότε ακριβώς θα ξανακυκλοφορήσουμε γυμνοί στον κόσμο, δε ξέρω πότε δε θα νιώθονται πράγματα περίεργα. Ούτε πόσο ακόμα θα ζαλίζομαι. Μετά θυμάμαι αυτούς τους Τούρκους χορευτές που στροβιλίζονται και είναι σα να πετάνε. Και σκέφτομαι πως δύο τινά υπάρχουν, ή θα αρχίσω να ξερνάω τα άντερα μου απ' τους κύκλους κι όλα θα καταρρεύσουν, ή θα πετάξω. Δεδομένου ότι η ζωή είναι ο πραγματικός καλλιτέχνης, δεν έχει κανένα νόημα να κάνω προβλέψεις για τα επόμενα κεφάλαια. Μόνο ίσως, να χορέψω καλύτερα. Εις το επανιδείν.