φιξάκι

Οι γρίλιες είναι ακόμα μισόκλειστες, και το θαμπό φως του Νοεμβρίου με προκαλεί να ξυπνήσω. Ευτυχώς ξυπνώ από το φιλί σου στο λαιμό μου. Κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο, παλεύω με την έλλειψη παρουσίας σου, μια μάχη που λαμβάνει τέλος μονάχα όταν με ξυπνάς το πρωί. Μαζί σου, πίνω την πρώτη κούπα σκέτου καφέ, με αυτό το πρώτο φως της μέρας. Μαζί σου κάθε πρωί, ακούω μουσική, την οποία επιλέγεις λιγάκι σιωπηλά, νυσταγμένος ακόμα, μουσική που συχνά με εκπλήσσει, καθώς θέτεις έτσι την ενέργεια της κάθε μέρας. Η επιλογή μας να περνάμε τα πρωινά μας μαζί, είναι από τις ωραιότερες που έκανε ποτέ κανείς για εμένα. Αγαπώ το πως κάθε πρωί ξεσκεπάζεις το μαγικό καθρέπτη για να κοιταχτούμε, να ατενίζουμε την μαγική μας εικόνα, συχνά με ένα κερί να καίει. Πάντα με ρωτάς τι κερί πρέπει να ανάψουμε σήμερα, και τι να κάψουμε για τα ευχαριστώ της ημέρας.  Σκέφτομαι μερικές φορές, πόσα χρόνια - πόσα άπειρα χρόνια- πέρασα χωρίς να σου κάνω πρωινό. Αναρωτιέμαι πως άντεχα τη ζωή χωρίς τη μικρή μας πρωινή συ