φιξάκι

Η ζωή μου συμβαίνει στα έξι λεπτά Που αιώνια περιμένω ένα λεωφορείο Άλλο ένα λεωφορείο Η ζωή αναπαράγεται σε μέρη που μάλλον Δεν έπρεπε να γυρίσω ποτέ Μα χρειάστηκε Γερνάω και ίσως δε θα καταφέρω ποτέ Να διαβάσω την Οδύσσεια του Τζέιμς Τζους Και να το χαρίσω  Ίσως να μη μάθω ποτέ αν μέσα μας είμαστε θεοί Ή πως μυρίζουν οι γαλλικές μπαγκέτες Ίσως πεινάσω τελικά Μάλλον δε θα ανοίξω ποτέ κινέζικο εστιατόριο Και δεν αγοράσω ποτέ πικ απ  Και δίσκους βινυλίου Μα δε θα με πείραζε τίποτα απ όλα αυτά Αν μου έδινες να πιώ από το ποτήρι σου Το δροσερό κρασί σου απ την Ικαρία Πού τόσο σ'άρεσε Δε θα έρθεις ποτέ σπίτι μου να φάμε Φρέσκα φασολάκια με μπόλικη ντομάτα Και να κάνουμε έρωτα Δε θα περπατήσουμε ποτέ μαζί μετά τη δουλειά Να μου αγοράσεις μεταχειρισμένα βιβλία Από κούτες σε πάγκους Και δε θα γνωρίσω ποτέ τη μαύρη γάτα σου Που της αγοράζεις ακριβές κονσέρβες Για τα χάδια της Και για τα δικά μου χάδια ποτέ δε θα αφήσεις Αυ

Δεν ξέρω πως γίνεται Να είναι Κυριακή Άλλη μια Κυριακή Που δεν έχει αέρα Κυριακής Γιατί αν ο κόσμος ήταν  Δίκαιος Οι Κυριακές θα ήταν Για μένα Και για σένα Θα ήταν για εμάς Θα παίρναμε εφημερίδες Για να διαβάσουμε τα Περιοδικά Θα καθόμασταν  Στο καφέ μας Στο τραπέζι στον ήλιο Θα παίρναμε δυο καφέδες Με ζεστό γάλα Και δυο κομμάτια  Κέικ με γλάσσο Θα είχαμε και Ένα πακέτο τσιγάρα Και θα καπνίζαμε από  Το ίδιο πακέτο Τα ιδία τσιγάρα  Και θα πίναμε τον ίδιο καφέ Και θα διάβαζα εγώ τον Γαστρονόμο Κι εσύ τα Ταξίδια Και η ώρα θα πέρναγε Χωρίς να μιλάμε Δίνοντας ο ένας Στον άλλον Παναντολ  Με ένα γλωσσοφιλο Για να μας περάσει Το χθεσινό μας Μεθύσι Και βλέπεις πως τα Σαββατόβραδα Είναι πολύ ωραία Όταν είμαστε έξω μαζί Όμως Θα ήταν χαλιά Αν η Κυριακή μας Δεν ήταν αυτή Μα κυρίως Θα ήταν αβάσταχτα Αν οι Κυριακές μας Δεν υπήρχαν  Καθόλου [Henri Matisse - Woman reading]

Δίπλωμα Οδήγησης Ο συμπλέκτης είναι σκληρός.  Μου κουράζει τα γόνατα. Το γκάζι και το φρένο είναι πολύ απαλά, όμως Μάλλον γιατί όταν πρέπει να φύγεις απότομα ή να σταματήσεις απότομα, πρέπει να είναι εύκολο Ο συμπλέκτης όμως είναι δύσκολος. Κάνει το γκάζι να διαχειρίζεται από τον οδηγό όπως ένας καπνιστής ρουφάει για να ανάψει το τσιγάρο του Θέλει λίγη υπομονή, λίγη απαλότητα. Ο συμπλέκτης κάνει το φρένο να μη πιάνει τελείως αν δεν τον πατάς. Ο συμπλέκτης βάζει και βγάζει ταχύτητες ξεκινάει και σταματάει, είναι ο άνθρωπος μας Κινεί τα νήματα. Και εμείς συχνά χαλάμε το σασμάν Από τη βιασύνη μας Εγώ δε βιάζομαι όμως Μόνο λίγο μη χάσω το φανάρι Μπορεί και να πατάω το φρένο Λίγο παραπάνω, για να απολαύσω τη διαδρομή Γιατί τη διαδρομή, την κάνω μαζί σου. Και ακούμε το χαζό τραγούδι στο ραδιόφωνο Και πιάνεις το μπούτι μου στο φανάρι αυτό που δεν ήθελα να προλάβω Κι είναι ο δρόμος μακρύς μπροστά μας προς τη θάλασσα Και μπορεί να είμαι

-σιγή ιχθύος- Μου αρέσει η ησυχιά Στο σπίτι μου  σπάνια έχει πολλή Πάντα κάποιος μιλάει Στο κεφαλόσκαλο ή Κάποιος πλένει ένα μπαλκόνι Ή χορεύει στο από πάνω Διαμέρισμα Κι έτσι η μόνη ησυχία Που μένει Είναι αυτή που κατοικεί Μέσα στο κεφάλι μας Αυτή που έρχεται και Κουνάει την λευκή κουρτίνα Με ένα ελαφρύ αεράκι Είναι αυτή που κρύβεται Στα γκρίζα σύννεφα Που ευλόγησαν τον Καλοκαιρινό ουρανό μας Η ησυχία μου είναι η σιωπή Στα πρώτα πέντε λεπτά Μόλις ξυπνήσω Που δε θέλω ακόμα να πιστέψω Πως ο ύπνος τελείωσε Και πως πρέπει να φανώ Χρήσιμη Αλλά πως; Θέλω να είμαστε Δίπλες στο νερό Σε στάσιμες λίμνες Σε σκοτεινά δάση Θέλω να αφουγκράζεσαι Την σιωπή μας Που μιλάει για Ένα ακίνητο είναι Για δυό πόδια Χωμένα στο χώμα Για μια καρδιά που Σταμάτησε Για δυό μάτια που Κλείσανε Βλέποντας δυό άλλα Κλειστά Θέλω μήτε πουλιά Μήτε παιδιά Να ξυπνήσουν τα Κάστρα από πάγο Θέλω κανείς να μην Αγγίξει την αύρα από πέτρα Κανείς να μη ρωτήσει Ποιοί είμαστε Και τι κάνουμε Θέλω μονάχα αυτό Το αεράκι Να χαιδεύει

Αισθάνομαι σα να συμβαίνει κάποιο αστείο  χωρίς να είμαι παρούσα.  Και μάλλον αυτό με καθιστά  περιστασιακά σοβαρή.  Αν και δεν υπήρξα πραγματικά.  Διότι η σοβαρότητα επιβάλει την ευγένεια  κι εγώ είμαι αγενής από επιλογή  κι όχι από ανατροφή.  Δε φταίς, μαμά. Κ αι έχω κι άλλα αδιάφορα να πω.  Αλλά ας μείνουμε στο αν η λέξη σοβαρή  στην πραγματικότητα σημαίνει κάπως άγρια.  Που εξέχως απέχω  γιατί φοβάμαι τα ποντίκια, τις κατσαρίδες και τους ψύλλους.  Άρα ίσως να είμαι αφηρημένη,  μα θυμάμαι ακριβώς τι μου είπες εκείνο το βράδυ  που είχες μεθύσει λίγο.  Άρα μάλλον ήταν μια αντίδραση της στιγμής  αλλά πές μου,  πόσες αντιδράσεις της στιγμής  άλλαξαν τη ζωή σου;  Μα πόσες αντιδράσεις του χρόνου  άλλαξαν εσένα;  Ξέρω πως δε θα σε βρώ ποτέ σε ένα γεμάτο μπαρ  και χαίρομαι.  Γιατί σε ένα γεμάτο μπαρ  δύσκολα θα έβρισκα θέση  δίπλα σου,  και ξέρεις πως δε μου αρέσουν τα μπαρ.  Αλλά θα ερχόμουν  για σένα  κι ας ήταν η τελευ