φιξάκι

μια φορά με ένα φίλο μου καταλήξαμε πως δεν είμαστε σούπερ ήρωες κι ας ξενυχτάμε γιατί κάνει καλό, αλλά πως να το κάνουμε, δε προσέχουμε το γκοθαμ σιτι και κυρίως δεν έχουμε και τόσα γκάτζετς, και άσε που το δικό μας ξενύχτι δεν βοηθάει και σε πολλά, αλλά μας κατευνάζει τα νεύρα μας άρα μάλλον βοηθάει εν είδει συλλογικότητας στα άνω ιλίσια, στις τέσσερις πολυκατοικίες γύρω από τη δική μου δεν υπάρχει άλλο φως αναμμένο και η κάτω πόρτα έχει κλειδωθεί από τις δέκα θα ήθελα να έχω αποφασίσει πως δε θα κοιμηθώ καθόλου, πως θα πάω σερί στην επόμενη μέρα αλλά δεν ξέρω αν έχω τόσα τέρατα να νικήσω σήμερα ή απλά την επιμονή μου στη φαντασία όπως και τη μόνιμη αναβλητικότητα καψουρεμένη με την αδιαφορία σε όσα οι άλλοι θεωρούν σημαντικά είναι η τελευταία φορά που γράφω αυτό το κείμενο θα διαγραφεί πριν δει το φως της μέρας, κι είναι κι αυτό πιο δίκαιο, πιο σωστό, είναι καλύτερα να μη λέμε την αλήθεια, μα να την κρατάμε κάπου κρυμμένη, για όσα όλα είναι πολύ φανερά παίρνω