φιξάκι

Αγαπημένη μου Ζ, πάει καιρός που έχω να εμφανιστώ, σου έγραψα μόνο σκόρπια σημειώματα, τα βράδια που δε μπορούσα να κοιμηθώ. Σημειώματα χωρίς ροή, συχνά, χωρίς θεματική πρόταση, πόσο μάλλον κατακλείδα.  Ίσως καλύτερα, μιας και γνωρίζεις πως υπήρξε μια μακρά περίοδος πρότασης κατακλείδας. Ένας πραγματικός Κατακλεισμός. Ζ, έφυγα. Όπως έφυγες κι εσύ. Σε περίμενα όλο το καλοκαίρι, μα δε γύρισες το Σεπτέμβρη. Έμπαινα κάθε Τετάρτη στο σπίτι σου. Πότιζα τη Γιούκα σου και το γεράνι. Έφτιαχνα καφέ στην καφετιέρα σου. Τον έπινα στη δική σου πλευρά του μπαλκονιού. Έκανα ένα τσιγάρο, από το πακέτο που κρύβεις μέσα στην άδεια γλάστρα. Μετά έπλενα το φλιτζάνι, καθάριζα την καφετιέρα, άδειαζα το τασάκι, έβαζα τα πάντα στη θέση τους, έκλεινα τα παράθυρα κι έφευγα. Αντίθετα από την είσοδο στο σπίτι σου, στην έξοδο, δε μύριζα πια μπαχαρικά και λιβάνι. Μύριζα το μαλακτικό στο φθαρμένο μπλουζάκι που κράτησα από κάποιο αγόρι, μύριζα λιγάκι τη σκόνη που ξεκουράζεται πάνω στα βιβλία σου. Αλλά δε μύριζα πια

Αγαπημένη μου Ζ, σήμερα με πήρε τηλέφωνο ο Θ. με πήρε από το καράβι της επιστροφής στη Αθήνα, μου είπε, πως οι μέρες της δουλειάς τελείωσαν και πως επιτέλους γυρνά πίσω. Πίσω, μια λέξη που χωράει κάτι "να σε περιμένει" μα Ζ, τον Θ, δεν τον περιμένει τίποτα στην Αθήνα, κι αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος που έφυγε. Όπως ήταν κι ο λόγος που έφυγες εσύ. Το θέμα είναι πως ο αν ο Θ γυρνάει, αυτό σημαίνει πως κάπου τώρα ή έστω λίγο αργότερα γυρνάς κι εσύ. Γυρνάς με το ίδιο καράβι, που γέρνει από δω κι από κει, όσο τα μελτέμια στο Αιγαίο ακόμα ποθούν τους πνιγμένους. Μα Ζ, εύχομαι ειλικρινά να μη πνιγείς, γιατί τότε δεν θα έχω σε κανένα να γράφω, κι ας μη διαβάζεις ποτέ όσα γράφω. Αγαπημένη μου φίλη, μετρώ ήδη δεκαπέντε μέρες προς το φθινόπωρο. Μέρες που είναι άλλοτε λουσμένες στο χρώμα, και κάπου κάπου βυθισμένες στη λήθη. Σε ένα απέραντο σκούρο μπλέ, χωρίς καμία συνέχεια σε κάτι πιο γαλάζιο. Αν και ούτε το καλοκαίρι υπήρξε γαλάζιο για εμάς. Πριν από ένα καλοκαίρι, και για την ακρί