φιξάκι

Όταν δεν ξέρω Και δεν ξέρω συχνά Φαντάζομαι πως μιλάμε Και ο χρόνος έχει σταματήσει Πως σχεδόν έχεις αποκοιμηθεί Και εγώ σταματάω να μιλάω Για να σε χαζέψω Και τότε Έχω την ψευδαίσθηση Πως ξέρω Ενώ δεν ξέρω Πιστεύω πως δεν περιμένω Τίποτα Ενώ περιμένω κάτι Πάντα Και όμως η συναναστροφή μας Κάπως σαν να μου δίνει Όντως μια απάντηση Μα σε ένα μόνο ερώτημα Ενώ υπάρχουν χιλιάδες Αναπάντητα ερωτήματα Μα ίσως τελικά Να είναι μονάχα ένα Ένα μοναδικό ερώτημα Που να αφορά Μόνο μια απάντηση Εσένα Και όχι εμένα Γιατί μάλλον εγώ είμαι Η ερώτηση Και εσύ Είσαι η απάντηση Συχνά, συχνότερα Δεν βρίσκω λέξεις Κι έτσι οι συναναστροφές μας Γίνονται περισσότερες Κρατούν μέρες ολόκληρες Και δε με αφήνουν Να κοιμηθώ το βράδυ Αν και είναι καλύτερα Να ζω στο μυαλό μας Από το να βρίσκω Τις λάθος λέξεις Που καίνε το λαρύγγι μου Που πνίγουν τις μέρες μου Καλύτερη η σιωπή Που στοιχειώνει τα πράσινα δέντρα Που ξεραίν

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 4 Μαρτίου 2016 Το βράδυ πριν την εγχείριση δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Παρότι με είχαν όλοι διαβεβαιώσει πως ήταν ένα χειρουργείο απολύτως ρουτίνας, εγώ έτρεμα σαν ψάρι, έβλεπα εφιάλτες και εξακολουθούσα να έχω μια απίστευτη ταχυκαρδία. Όταν σηκώθηκα στις 6:30 το πρωί για να ετοιμαστώ να πάω στο νοσοκομείο, κοίταξα έξω από το παράθυρο της παιδικής μου κάμαρας στο Χαλάνδρι, την τελευταία όψη της πανσέληνου, λίγο πριν κρυφτεί ξανά στη σπηλιά της και δώσει τη θέση της στον Ηλιάτορα. Ήταν βράδυ με πανσέληνο, αυτό και μόνο είναι η εξήγηση σε όποιον ποτέ απορήσει για ο,τι ακολούθησε. Είχα Σεληνιαστεί. Έφτασα στο «Σφαγείο» έξαλλη. Άκουγα τα mantras του διαλογισμού σε προσπάθεια να ηρεμίσω αλλά ήταν μάταιο. Όταν ξεμπέρδεψα με τη χαρτούρα κι ανέβηκα στο δωμάτιο, ένας καλοκάγαθος νοσοκόμος, ήρθε και μου άφησε τα «ρούχα του χειρουργείου» και έτοιμη ήμουν να του πετάξω με κακία, «από ποια collection;». Συγκρατήθηκα. Αποφάσισα πως θα πήγαινα στ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στς 26 Φεβρουαρίου 2016 Θα συνεχίσουμε το παραμύθι μας από εκεί που το αφήσαμε… Σχεδόν. Γιατί τελευταία φορά που εξιστορούσα το μύθο των Αυγών του Δράκου, τίποτα δεν είχε αρχίσει ακόμα, και τότε γελάγαμε ακόμα. Και «όποιος γελάει δεν ξέρει ακόμα τη φριχτή αλήθεια», λένε.  Μα ας τα πιάσουμε τα πράγματα σιγά σιγά. Όταν ο απαράδεκτος αυτός υπάλληλος του υπέροχου υπέρηχου, που αποκάλυψε πως κουβαλούσα τα αυγουλάκια του δράκου μέσα σε ένα αχλάδι (ποιητικός τρόπος απόδοσης της πάθησης που ονομάζεται κατά ξενέρωτους γιατρούς «χολολιθίαση») οι αγαπητοί γονείς μου, έκλεισαν άμεσα ραντεβού με τον Δόκτωρ Νιόνιο.  Μέγιστος χειρούργος και με φήμη Αθηναίζικη καθώς ήταν ο Νιόνιος, ήταν απ’ αυτούς τους γιατρούς που διατηρούν γραφείο επί της Βασιλίσσης Σοφίας, σε μια από τις αείμνηστες πολυκατοικίες με τα τρομερά φουαγιέ. Ε, όπως είδα κι εγώ το ωραίο το φουαγιέ, αποφάσισα να αποτάξω τη γενική μου απέχθεια προς τη δυτική ιατρική, και σαν καλό κορίτσι που

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 21 Φεβρουαρίου 2016 Μια σειρά από τρομερούς πόνους και πρήξιμο στην κοιλιακή χώρα, παρέα με δυσεντερίες και αεροφαγίες, με έκαναν να ανησυχήσω πραγματικά για την υγεία μου. Καθώς όμως ήμουν μόλις εικοσιτριών  ετών, θεώρησα πως όλο αυτό οφείλεται σε κακή διατροφή ή κάποια τρομερή διατροφική αλλεργία. Ο καιρός περνούσε και οι κολικοί έδιναν κι έπαιρναν. Ένα χρόνο μετά τον πρώτο κολικό, έγινε το αδιανόητο. Έχοντας φάει συνηθισμένα πράγματα για βράδυ, ξύπνησα μές τον ύπνο μου ουρλιάζοντας σαν γουρούνα σε οίστρο, και ήμουν έτοιμη να πάρω τη μάνα (η μάνα και ειδικότερα η ελληνίδα μάνα, αποτελεί τον προσωπικό σούπερμαν κάθε ελληνικού κοράσιου) και να την σηκώσω με τις μπιτζάμες να με τρέχει στο Ιατρικό κέντρο για άμεση εισαγωγή σε οποιοδήποτε χειρουργείο, υπέρηχο, γαστροσκόπιση ή ο,τι τέλος πάντων έπρεπε να κάνω για να γλιτώσω από το χάος μου. Λόγω του ότι είχα ασχοληθεί με την αρωματοθεραπεία, τα αιθέρια έλαια της μέντας και του μάραθου

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 5 Απριλίου 2016 Όχι δεν μιλάω για την αυταρέσκεια, μα πολύ περισσότερο για την τάση μας να αρέσουμε σε όλους, και κυρίως στους ανθρώπους που βλέπουμε ερωτικά. Η αλήθεια είναι πως μιλάω πολύ. Μερικές φορές βέβαια νιώθω πως δεν μιλάω όσο θα έπρεπε, κυρίως όταν κάτι με ενοχλεί. Στα διάφορα βιωματικά κείμενα που έχω αναρτήσει, γίνεται σαφές πως είμαι μεγάλος σχεσάκιας. Από τη μια σχέση στην άλλη υπήρξαν σαφείς διαφοροποιήσεις, και άνθρωποι που στιγματίστηκαν δίκαια ή άδικα, από το μεγάλο «Μ», φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει το «Μ». Μετά όμως από όλα αυτά τα χρόνια του μόνιμου μπες-βγές στη δέσμευση, πρόσφατα είχα μια έκλαμψη, που κάτι μου λέει πως πολλοί θα συμμερίζεστε. Μετά τον πρώτο μου γκόμενο ο οποίος με παράτησε εν μια νυκτί, πάνω που ήταν ταγμένος στον έρωτα του για μένα, όλα άλλαξαν. Ποια όλα όμως; Στην πρώτη σου σχέση, συνήθως είσαι σχετικά ακομπλεξάριστος. Δεν ξέρεις ακόμα τα κατατόπια στον έρωτα, ούτε ξέρεις ακριβώς πο

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 17 Απριλίου 2017 [ λινκ εδώ ] Όταν εθίζεσαι στον εαυτό σου, ξεχνώντας την έννοια της κοινωνικοποίησης εθελημένα ή μη. Όταν ο καλύτερος άνθρωπος που μπορείς να ερωτευτείς, είσαι εσύ. Είμαι από τους ανθρώπους που ακράδαντα θεωρούν πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή από το να περνάνε καλά μόνοι τους. Αν στην απέναντι πολυθρόνα από τη δική μου καθόταν ένας ψυχαναλυτής πιθανώς να απέδιδε το εν λόγω ίδιον, στην κατά βάση μοναχική παιδική μου ηλικία. Θα συμφωνούσα γιατί θεωρώ την ψυχανάλυση απαραίτητο παράγοντα της ενηλικίωσης, αρχικά, και της υγιούς ψυχικής υγείας γενικότερα. Άραγε οι μέρες και οι νύχτες, οι άπειρες μέρες και νύχτες, που πέρασα μόνη να με έκαναν τόσο μονόχνοτη; Άραγε αν είχα υπάρξει κοινωνική σε νεώτερες ηλικίες να ήταν αλλιώς τα πράγματα; Μάλλον ναι. Ωστόσο, δε μπορώ παρά να ευχαριστήσω τη Νομοτέλεια που με προίκισε με την αρετή του να νιώθω υπέροχα μόνη. Λυπάμαι τους ανθρώπους που δε μπορούν να πάνε μόνοι τους ούτ

Να περάσω στα μεταμεσονύχτια βραβεία Παράγκα. Μπράβο σε όσους τολμούν να διακινδυνέψουν οτιδήποτε έχουν αρκεί να μη γίνουν ο μαλάκας που πάντα σκύβει το κεφάλι. Μπράβο στους φίλους που είναι διστακτικοί πριν γίνουν φίλοι, και τελικά γίνονται όταν αποφασίσουν να συνθηκολογήσουν ανοιχτά και χωρίς συμβιβασμούς.  Μπράβο σε όσους τολμούν να πουν μια γαμημένη καλημέρα και δυό κουβέντες παρόλο που έχουν μια προϊστορία ολίγον άβολη και μουντρούχα, και φεύγουν με χαμόγελο και τσακίρικα ματάκια.  Μπράβο σε όσους τολμούν να σκεφτούν "μα τι μαλακίες μου λέει πάλι" αλλά έχουν το τακτ να αποφύγουν τις ανούσιες συγκρούσεις αποχωρώντας πριν το πρώτο ημίχρονο με σεβασμό στον εαυτό τους και τον άλλον και προς αποφυγήν βανδαλισμών από τους φιλάθλους.  Μπράβο σε όσους αποκοιμούνται όλο το απόγευμα για να βρικολακιάσουν όλο το βράδυ. Μπράβο σε όσους κυκλοφορούν με ένα μπουκάλι κρασί στην τσάντα τους.  Μπράβο σε όσους δε μας κούρασαν γιατί μας είδαν κουρασμένους και μας έβγαλαν από τον κόπ

Ώρες ώρες θέλω να εξαφανιστώ.  Τις περισσότερες ώρες άλλωστε είμαι απούσα.  Και τα προγράμματα στον αυτόματο πιλότο.  Στα βραδινά μου τηλεφωνήματα κλείνω γρήγορα, δε προλαβαίνω ούτε συγγνώμη να πώ. Άλλη μια λέξη και θα πρέπει να εξηγήσω, μα δεν έχω λόγια.  Αυτό που κάνουμε καθορίζει αυτό που είμαστε, κι αν εγώ δε κάνω τίποτα αυτό με κάνει κι εμένα τίποτα;  Ποιοί είμαστε όταν κανείς δε κοιτάει;  Ποιοί είμαστε όταν εμείς δε κοιτάμε;  Τα μεγαλύτερα μου βήματα δε τα έχω πεί σε κανέναν.  Να μη με βασανίσει ένα μπράβο. Ελπίζω όταν μεγαλώσω να μην έχω τόσες απορίες.  Ελπίζω επίσης να μη λέω τόσα ψέματα.  Στον εαυτό μου δηλαδή, στους άλλους δε με νοιάζει.  Όταν τα φώτα κλείσουν κι η μουσική σταματήσει ελπίζω να μη με σιχαίνομαι. Χωρίς όσα μας ενοχλούν και όσα θεωρητικά μας αρέσουν δε ξέρω τι ψυχή έχουμε.  Φοβάμαι να κοιμηθώ μη δω πάλι περίεργα όνειρα.  Φοβάμαι να ξυπνήσω μη βρέχει και πάλι και τη βροχή δε τη μπορώ.  Οι αστρολόγοι λένε πως φταίει η έκλειψη. Οι παθολόγοι πως μο

Έχω καταλήξει πως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ προβληματισμένου και προβληματικού είναι πως ο δεύτερος αποτυγχάνει πάντα να χειριστεί τις κακές μέρες, μέχρι που έχει μόνο από αυτές. Στο δεύτερο πράγμα που έχω καταλήξει είναι πως και στις δύο περιπτώσεις οι κακές μέρες συμβαίνουν πολύ περισσότερο μέσα στο κεφάλι. Κεφάλια γαρίδας, και καύκαλα και δυό σκελίδες σκόρδο, ένα κλαράκι δενδρολίβανο και tomates consommées χρειάστηκα για να φτιάξω το ζωμό για το κριθαρότο που ρόζισε τη μουντίλα της Μόρντορ. Ψαχνό από γαρίδες και μύδια αχνιστά, τα υπολείματα τραπεζώματος Καθαράς Δευτέρας και λίγη γραβιέρα για την ουσία. Έτσι καταλήγω στην τρίτη μου βεβαιότητα. Όσα ξεμένουν, όσα κάποιοι παράτησαν, στα σωστά χέρια ζουν μια νέα ζωή, ίσως κι ουσιαστικότερη της αρχικής. Αυτή η ανακύκλωση όχι μόνο τιμά το υλικό που τα χέρια θα διαχειριστούν, μα μου θυμίζει πως τα δικά μας σκουπίδια, τα δικά μας αποφάγια, μπορεί να γίνουν τα βασικά υλικά μας για τις νέες μας περιπέτειες, για τους νέους μας εαυτούς. Μπορ

Αυτό είναι το δείπνο για τους ηττημένους.  Δύο πιτόγυρα και μια μπύρα. Μου λένε ότι γράφω απαισιόδοξα.  Μα ποιός πραγματικά ξέρει τους αγώνες μας για να καταλάβει τι σημαίνει η ήττα ή νίκη μας;  Κάθε φορά εύχομαι να μπορούσα να ζήσω σε ένα ημίμετρο αρκεί να γλίτωνα τη μόνιμη αίσθηση του να ακροβατείς σε ένα σχοινί.  Αισθάνομαι πως το ημερολόγιο αυτό έφτασε στο τέλος του, και κλείνει με μια σακούλα που χρεώθηκε 4 λεπτά του ευρώ. Μια πατσαβούρα που θα πετάξω όπως είναι.  Και μαζί με τα τσαλακωμένα αλουμινόχαρτα, θα πετάξω τα χτυποκάρδια μου, λίγα από τα όνειρα μου, τις παλαβές μου σκέψεις και τις ανείπωτες ελπίδες μου.  Η εκπομπή δεν περιέχει αισιόδοξο μήνυμα.  Ούτε ψυχραιμία.  Οι αποχωρισμοί είναι πάντα δύσκολοι.  Και πάντα δυστυχώς απαραίτητοι.  Κάποια πράγματα που μου είπατε δε θα τα ξεχάσω ποτέ, θα τα κρατήσω σα φυλαχτό για κάθε φορά που θα θέλω να θυμηθώ τον άνθρωπο που δούλεψα να γίνω.  Θέλω μόνο να μοιραστώ κάτι τελευταίο.  Σήμερα καθώς μισοκοιμόμουν με τη μπόρα, α

"Ήλιος στους Ιχθείς, ας καταστραφούμε." Ήταν το πρώτο μήνυμα του Γιάννη. Το τελευταίο ήταν πως ερωτεύτηκε μια κατσαρόλα με σπανακόρυζο που έκανε, η οποία "δεν έχει φύλο ούτε ερωτικές προτιμήσεις ούτε δεύτερες σκέψεις" κι έτσι με έκανε και μένα να γλυκοκοιτάξω τη σακούλα με τα φασολάκια που πρέπει να καθαρίσω. Θα ήθελα να εννοώ το "δε με νοιάζει" αλλά είμαι ο τύπος που όλα τον νοιάζουν και πιο πολύ απ όσο πρέπει, έτσι μου λένε οι άλλοι έστω αν και δε ξέρω αν υπάρχει κανόνας για το πόσο θα έπρεπε να μας νοιάζει κάτι ή όχι. Γιατί με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να με νοιάζει εμένα που ξέρω να κάνω πολύ ωραία τα φασολάκια γιατί έχω χίλια προβλήματα και κάθε μέρα άλλο ένα. Μπορεί όντως να φταίει ο ήλιος στους Ιχθείς. Μπορεί να φταίει που είμαστε και μαλάκες. Πάντως εγώ δε κρίνω το να μας νοιάζουν μαλακίες. Ο,τι πάει στραβά δε πάει πάντα στραβά για κάποιο τρομερό λόγο, μάλλον δεν είμαστε πολύ τυχερά παιδιά. Άλλοι γκρινιάζουμε παραπάνω κι άλλοι λιγότερο. Και

Κατά γενική ομολογία παιδιά δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε υγειινή διατροφή. Είναι σαν να κάνουμε σεξ υπό μόνιμους όρους, ξέρετε τι λέω. Βρωμόπαιδα.  Γενικά όμως θα παντρευτούμε καμιά μέρα και δε θα το καταλάβουμε. Βαθειά ανάσα.  Τέτοια ατυχία πάνω στο κεφάλι μας και δε θα χουμε μούτρα να βγούμε και στη γειτονιά.  Πιτόγυρο στο πιτόγυρο θα μας πουν κι ακαμάτες από πάνω, δε θα μας φτάνει που θα ζαλωθούμε τα ανάπηρα μέχρι να τα τινάξουμε, πρώτες και κακοζωισμένες.  Σαν κάθε καλή οικογένεια κι εμείς.  Έτσι κι εγώ κάνω την καρδιά μου πέτρα μια στο τόσο και κάνω κάνα λαδερό έτσι Χριστιανικό, αλλά τα τιγκάρω πάντα στη σάλτσα, έτσι για την εξάσκηση βρε αδερφέ.  Και παθαίνω το εξής πρόβλημα πάντα, που ισούται με το να χεις καπνό φίλτρα κι αναπτήρα και να μην έχεις χαρτάκια. Τα κάνω υγειινά και παραδοσιακά και ελληνικά και μετά τρώω λίγο κι είναι χάλια κι απορώ πως επιβιώσαμε στην κατοχή.  Ε και βάζω διπλό λάδι, διπλό αλάτι, διπλή ζάχαρη, δυό κουταλιές μπαχαρικά και μισό κιλό τυ

Έχω-δεν έχω κοιμηθεί έξι ώρες, δεν έχω εγκέφαλο, στομάχι, αλλά έχω ένα μπιμπίκι που έχει στρατοπαιδεύσει μεταξύ των οφρύων σαν άλλη Ινδή νύφη.  Επίσης ξύπνησα την πρώτη μέρα της ημερολογιακής Άνοιξης για να με κεράσουν αυτή την χαρούμενη μουντίλα, αλλά τι τα θές.  Κι εγώ αν ήμουν οι εποχές τέτοιες αναρχίες θα έκανα. Έφτασε η εποχή που κόβω τα κρέατα και τα ξύδια και λοιπά τοξικά, αλλά δε περνάει έτσι απλά το γκόστινγκ και άλλα κακόβουλα, και δυστυχώς μαζί με τα πιτόγυρα δε κόβονται κι οι μαλακίες.  Αλλά καθώς διάβαζα τα νέα με τον πρωινό καφέ πέτυχα άρθρο που λέει πως με το λιώσιμο των πάγων θα επανέλθουν ιοί και βακτήρια εξαφανισμένα αιώνες από την ανθρωπότητα και μάλλον θα πεθάνουμε όλοι.  Οπότε πως να μην είμαι αισιόδοξη που σήμερα καλούμαι να αντιμετωπίσω μόνο τα άφτερεφεκτς της αϋπνίας και τη Σέρκα που χοροπήδαγε πάνω μου απ τις οκτώμιση; Εντάξει και που στραβοκατάπια μια μπουκιά από την πρωινή μου ψωμούγκα με βήγκαν σπρεντ, με όλα αυτά, αλλά σιγά εδώ πνίγομαι με το σά

Τα αγαπημένα μου φρούτα είναι οι φράουλες. Και συγκεκριμένα, οι πρώτες φράουλες. Που είναι ξινές και άσπρες γύρω από το κοτσάνι τους. Είναι το πρώτο φρούτο της Άνοιξης, στην εκπνοή κάθε χειμώνα. Είναι μια δόση αισιοδοξίας που χορηγείται σα τα λεξοτανιλ στους γέρους ανθρώπους. Λιγάκι υποχρεωτικά. Η πραγματική αισιοδοξία άλλωστε χορηγείται λιγάκι υποχρεωτικά. Όταν όλα πάνε στραβά, ή το προσωπικό σύμπαν καταρρέει, κανείς δεν είναι αισιόδοξος. Επιβάλλει την αισιοδοξία του στον εαυτό του, για να μη τρελαθεί, να μην εγκαταλείψει ή γιατί η δική του αισιοδοξία είναι το μόνο αντίδοτο για ολόκληρη την άρρωστη αγέλη του. Τις φράουλες τις τρώω πάντα ωμές και πάντα σκέτες. Οτιδήποτε άλλο θεωρώ πως προσβάλει τη γεύση τους. Αντίστοιχα διαχειρίζομαι την επιβαλόμενη αισιοδοξία μου.  Ωμή και σκέτη. Υπό τη γνώση πως δεν αποτελεί μια βεβαιότητα.  Η μόνη βεβαιότητα είναι πως "η χειρότερη μέρα της ζωής μας" αποκλείεται να είναι η χειρότερη, γιατί σίγουρα θα έρθει μια άλλη πίστα για πολύ πιο