φιξάκι

Αγαπητή Ζ, σου γράφω σε αυτό το χαρτάκι που έχει μέσα η Καρέλια η Χρυσή η Κασετίνα, δεν έχω ούτε πολύ χώρο ούτε πολύ χρόνο. Θα εκμεταλλευτώ ο,τι έχω για να σου πω πως πρέπει να αναπνέεις πιο αργά. Γιατί μπορεί να γνωρίσεις κάποιον και να τρέχεις να προλάβεις την αναπνοή σου, να μη σου πέσει καμιά κουβέντα κάτω, να μη μάθει κανείς πως αγχώνεσαι όταν σε κοιτούν σα να ξέρουν, και τελικά ξεχνάς πως η στιγμή συμβαίνει. Έτσι, θα σε συμβούλευα, να παίρνεις μια βαθεία εισπνοή, και να απαντάς, αφού έχεις κοιτάξει τον άλλο στα μάτια, εαν έστω είσαι απόλυτα σίγουρη πως αξίζει την προσοχή σου. Θέλω να σου πω και κάτι ακόμα, τίποτα δεν είναι κατά λάθος Ζ. Η ζωή έχει μια απίστευτη ειρωνεία στο πως πλέκει τα κεφάλαια της, κι εσύ ο ταπεινός αναγνώστης, δε θα μάθεις ποτέ τι έγινε, αν δεν διαβάσεις ολόκληρο το βιβλίο. Απόψε, αφού έκανα το τελευταίο Καρέλια, σου γράφω, με απόλυτη βεβαιότητα, πως σε αυτό το παιχνίδι, είμαστε μόνο για να παίξουμε. Το χαρτάκι τελειώνει. Να αναπνέεις αργά.

Αγαπητή Ζ, αφήνω όπως πάντα τα τυπικά για λίγο αργότερα, και εσένα να αποφανθείς αν πρόκειται τελικά για στίχο από τραγούδι ή όχι Ζ προχθές έκατσα στον πάγκο της κουζίνας, όπως συχνά κάνω όταν θέλω να σκεφτώ κάτι στο οποίο ξέρω εξ αρχής πως δεν θα έχω ποτέ απαντήσεις. Κοιτάω το μωσαϊκό και βλέπω ένα σωρό σχήματα, να οποία όταν ανακαλύψεις τις μορφές τους είναι αδύνατα να τα ξεδείς. Αυτή την ατάκα Ζ μου την είπε ένας τύπος για τον οποίο δεν έχω να σου πω ούτε μια λέξη πραγματικά, κι όταν το λέω αυτό, εννοώ πως συνήθως λέμε λέξεις για ανθρώπους προσπαθώντας να τους περιγράψουμε σε κάποιον άλλον. Όταν για παράδειγμα ήμασταν σε εκείνο το καφέ στη Μαυρομιχάλη, κι έκανε λιγάκι κρύο και φορούσες εκείνο το μωβ μεγάλο κασκόλ, είχες μόλις γνωρίσει το Γ, πριν από λίγο μάλιστα, και μου είπες τις εξής λέξεις: "αυτός χορεύει στο δικό του ρυθμό" και εγώ σε ρώτησα τι εννοούσες, προσπάθησες να μου εξηγήσεις την εικόνα στο κεφάλι σου, μα ήταν μάταιο, και τελικά ξαναείπες την ίδια φράση. Μακά