Notes to the future
Οι γρίλιες είναι ακόμα μισόκλειστες, και το θαμπό φως του Νοεμβρίου με προκαλεί να ξυπνήσω. Ευτυχώς ξυπνώ από το φιλί σου στο λαιμό μου. Κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο, παλεύω με την έλλειψη παρουσίας σου, μια μάχη που λαμβάνει τέλος μονάχα όταν με ξυπνάς το πρωί. Μαζί σου, πίνω την πρώτη κούπα σκέτου καφέ, με αυτό το πρώτο φως της μέρας. Μαζί σου κάθε πρωί, ακούω μουσική, την οποία επιλέγεις λιγάκι σιωπηλά, νυσταγμένος ακόμα, μουσική που συχνά με εκπλήσσει, καθώς θέτεις έτσι την ενέργεια της κάθε μέρας. Η επιλογή μας να περνάμε τα πρωινά μας μαζί, είναι από τις ωραιότερες που έκανε ποτέ κανείς για εμένα. Αγαπώ το πως κάθε πρωί ξεσκεπάζεις το μαγικό καθρέπτη για να κοιταχτούμε, να ατενίζουμε την μαγική μας εικόνα, συχνά με ένα κερί να καίει. Πάντα με ρωτάς τι κερί πρέπει να ανάψουμε σήμερα, και τι να κάψουμε για τα ευχαριστώ της ημέρας.
Σκέφτομαι μερικές φορές, πόσα χρόνια - πόσα άπειρα χρόνια- πέρασα χωρίς να σου κάνω πρωινό. Αναρωτιέμαι πως άντεχα τη ζωή χωρίς τη μικρή μας πρωινή συμφωνία, εσύ καφέ, εγώ πρωινό. Στο μεταξύ των οποίων μερών της συμφωνίας, ακουμπάς το κεφάλι σου το στολισμένο με μπούκλες στο στήθος μου, δίνοντας μου φιλιά σκέτου καφέ, ενώ αφαιρείς από πάνω μου κάθε ρούχο που μας χωρίζει, και για όση ώρα βρίσκεσαι μέσα μου ανακαλύπτω ξανά τον ηλεκτρισμό, νιώθω πως είναι να εκρύγνειται ένα ηφαίστειο, πως λυσσομανάνε οι καταιγίδες. Όταν όλα καταλαγιάσουν, και οι ψυχές μας επιστρέψουν στα σώματα τους πάντα με την πιθανότητα, να επιστρέψω εγώ σε σένα κι εσύ σε εμένα, σηκώνομαι.
Πρωτού τηρήσω το μέρος της συμφωνίας μας, θέλω νερά, νερά να με επαναφέρουν στην επικείμενη πραγματικότητα. Ως σήμερα παραμένεις ο μόνος άνθρωπος που μου αρέσει να με πλένει. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να μοιραστώ το νερό, ενώ κάνει αστεία για να γελάσω. Και τότε, εγώ αισθάνομαι ξανά παιδί, που παίζει με τα νερά σε κάποια βρύση.
Αγαπώ να σου κάνω το αγαπημένο σου πρωινό, αβγά με ντομάτα και ανθότυρο, με έξτρα πιπέρι. Κι αγαπώ που κάθε φορά κατεβαίνεις εσύ στο φούρνο γιατί δε μου αρέσει να μιλάω σε ξένους το πρωί.
Όταν φεύγεις πια για τη δουλειά δε στεναχωριέμαι γιατί έχουμε όλα αυτά τα πρωινά για εμάς. Πηγαίνω με χαρά στο εργαστήριο, δουλεύω πιο σκληρά όσο σκέφτομαι πως κέρδισα τη ζωή μας. Εγώ να έχω την δική μου εταιρεία, να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπά η καρδιά μου, κι αυτό γιατί κάποτε είπες "Γιατί δε γίνεσαι επαγγελματίας μαγισσάκι;" Το πιο υπέροχο πράγμα στη ζωή είναι να είσαι ευάλωτος στο να σε διαμορφώσουν οι άνθρωποι που σε αγαπούν. Κάθε φορά που δουλεύω σε ένα νέο κομμάτι, ένα κομμάτι που συζήτησα μαζί σου, που μου είπες τη γνώμη σου, που είδες να υλοποιείται από το μηδέν, σκέφτομαι πως ποτέ δεν θα ήμουν τόσο ευτυχής για την υλοποίηση του, αν δεν είχα αγαπηθεί τόσο ολοκληρωτικά από εσένα. Στον καθρέπτη στην κουζίνα του εργαστηρίου μου, κοιτιέμαι, και σκέφτομαι πως το άτομο στην αντανάκλαση μου, είναι ένα άτομο για το οποίο ξέρεις τα πάντα, που κάθε του σκοτεινή πλευρά είναι μια που αγάπησες. Πως σου αρέσω εγώ. Πως με βρίσκεις φανταστική, ξεχωριστή. Και κάθε φορά, βάζω τα κλάματα όταν σκέφτομαι την ευτυχία στη ζωή μου να αγαπηθώ από κάποιον εξίσου φανταστικό και ξεχωριστό όπως εσύ. Ακόμα κι όταν είσαι μπουμπούνας και μου σπας τα νεύρα, ή όταν εγώ έχω τις στραβές μου και ψάχνομαι για καβγά, αρκεί να θυμηθώ την πορτοκαλί μας μέρα ανάμεσα στα ρόδα, για να σβήσει το μυαλό μου τα πάντα.
Καθώς το απόγευμα ανοίγεται, κι ήδη δουλεύω μισή μέρα, έχοντας ξεμπερδέψει με όλες τις προτεραιότητες, πάντα βγαίνω μια βόλτα, να μας πάρω φρέσκα μανταρίνια, λουλούδια, ή φίνο τσάι. Στις πολύ ωραίες μέρες, γυρνώ πίσω με ένα ωραίο μπουκάλι κρασί και αυτά τα κίτρινα πουράκια που μας αρέσει να κάνουμε. Γυρνώ και με υλικά για μαγείρεμα, για τις μέρες που θα γυρίσεις νωρίς. Και δε ξεχνώ ποτέ να κακομάθω τον γάτο μας με έξτρα κονσέρβες, αν και πάντα σου θυμίζω πως θα τον κάνουμε τετράπαχο. Οι πιο αγαπημένες μου μέρες, είναι όταν γυρνάς, εκεί μετά τις οκτώ, μου χτυπάς το τζάμι του στούντιο, κρατώντας στα χέρια φαγητό από το αγαπημένο μας κινέζικο. Τότε παρατώ τα πάντα όπως ήταν, κι αφήνω την υπόλοιπη δουλειά για αύριο, και τρέχω μαζί σου πάνω στο σπιτάκι μας, κρατώντας το γάτο αγκαλιά (παρόλο που πάντα λες πως είναι πολύ αστείο που τον παίρνω μαζί στο στούντιο) και ανεβαίνουμε πάνω, για να φάμε τα ζεστά ντάμπλινγκσ με την τηλεόραση να παίζει χωρίς να παρακολουθούμε. Είτε η μέρα κλείσει με εμάς να μισοκοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο στον καναπέ με το νετφλιξ ακόμα ανοιχτό, είτε μεθύσουμε οι δυό μας, είτε βγούμε βόλτα, για ποτά, με φίλους, έχω πάντα την ίδια πρόθυμη διάθεση. Ακόμα κι όταν θέλεις απλά να κάτσεις να ακούσεις το βιβλίο σου, χαίρομαι να μοιράζομαι το χώρο μαζί σου, διαβάζοντας ένα από τα δικά μου, ή κάνοντας τις δουλειές που θεωρώ βραδινές, αν και ξέρω πως σου φαίνεται χαζό να ποτίζω το βράδυ. Το σκάκι στο σαλόνι, επιζεί μόνο γιατί θυμόμαστε τις τελευταίες μας κινήσεις. Κι η ζωή μαζί σου με έμαθε να κάνω το καλύτερο σπριτζ. Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, ακόμα μου φαίνεσαι πάρα πολύ ψηλός γι αυτό το σπίτι. Θα ήθελα αν αποφασίζαμε να φύγουμε, να πάμε σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια, και μεγάλη βεράντα, να παίζουμε σκάκι εκεί, και να σε βγάζω φωτογραφίες με φιλμ και να κάνω σχέδια σου με ακουρέλλα, με μολύβι και πενάκι. Θα ήθελα στο μέλλον να πάρουμε ένα σκύλο, αν και ξέρω πως νομίζεις πως θα φαίνεσαι γελοίος με ένα ντασχουντ, αλλά θα τα πηγαίνει τέλεια με το γάτο. Θα ήθελα και τζάκι, ξέρεις γιατί. Τα γεννέθλια σου είναι το χειμώνα, κι εμένα το καλοκαίρι, έτσι έχουμε να γιορτάζουμε δυό μεγάλες εποχές. Το χειμώνα, εσύ οδηγείς κι εγώ οδηγώ το καλοκαίρι.
Σκέφτομαι μερικές φορές, πόσα χρόνια - πόσα άπειρα χρόνια- πέρασα χωρίς να σου κάνω πρωινό. Αναρωτιέμαι πως άντεχα τη ζωή χωρίς τη μικρή μας πρωινή συμφωνία, εσύ καφέ, εγώ πρωινό. Στο μεταξύ των οποίων μερών της συμφωνίας, ακουμπάς το κεφάλι σου το στολισμένο με μπούκλες στο στήθος μου, δίνοντας μου φιλιά σκέτου καφέ, ενώ αφαιρείς από πάνω μου κάθε ρούχο που μας χωρίζει, και για όση ώρα βρίσκεσαι μέσα μου ανακαλύπτω ξανά τον ηλεκτρισμό, νιώθω πως είναι να εκρύγνειται ένα ηφαίστειο, πως λυσσομανάνε οι καταιγίδες. Όταν όλα καταλαγιάσουν, και οι ψυχές μας επιστρέψουν στα σώματα τους πάντα με την πιθανότητα, να επιστρέψω εγώ σε σένα κι εσύ σε εμένα, σηκώνομαι.
Πρωτού τηρήσω το μέρος της συμφωνίας μας, θέλω νερά, νερά να με επαναφέρουν στην επικείμενη πραγματικότητα. Ως σήμερα παραμένεις ο μόνος άνθρωπος που μου αρέσει να με πλένει. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να μοιραστώ το νερό, ενώ κάνει αστεία για να γελάσω. Και τότε, εγώ αισθάνομαι ξανά παιδί, που παίζει με τα νερά σε κάποια βρύση.
Αγαπώ να σου κάνω το αγαπημένο σου πρωινό, αβγά με ντομάτα και ανθότυρο, με έξτρα πιπέρι. Κι αγαπώ που κάθε φορά κατεβαίνεις εσύ στο φούρνο γιατί δε μου αρέσει να μιλάω σε ξένους το πρωί.
Όταν φεύγεις πια για τη δουλειά δε στεναχωριέμαι γιατί έχουμε όλα αυτά τα πρωινά για εμάς. Πηγαίνω με χαρά στο εργαστήριο, δουλεύω πιο σκληρά όσο σκέφτομαι πως κέρδισα τη ζωή μας. Εγώ να έχω την δική μου εταιρεία, να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπά η καρδιά μου, κι αυτό γιατί κάποτε είπες "Γιατί δε γίνεσαι επαγγελματίας μαγισσάκι;" Το πιο υπέροχο πράγμα στη ζωή είναι να είσαι ευάλωτος στο να σε διαμορφώσουν οι άνθρωποι που σε αγαπούν. Κάθε φορά που δουλεύω σε ένα νέο κομμάτι, ένα κομμάτι που συζήτησα μαζί σου, που μου είπες τη γνώμη σου, που είδες να υλοποιείται από το μηδέν, σκέφτομαι πως ποτέ δεν θα ήμουν τόσο ευτυχής για την υλοποίηση του, αν δεν είχα αγαπηθεί τόσο ολοκληρωτικά από εσένα. Στον καθρέπτη στην κουζίνα του εργαστηρίου μου, κοιτιέμαι, και σκέφτομαι πως το άτομο στην αντανάκλαση μου, είναι ένα άτομο για το οποίο ξέρεις τα πάντα, που κάθε του σκοτεινή πλευρά είναι μια που αγάπησες. Πως σου αρέσω εγώ. Πως με βρίσκεις φανταστική, ξεχωριστή. Και κάθε φορά, βάζω τα κλάματα όταν σκέφτομαι την ευτυχία στη ζωή μου να αγαπηθώ από κάποιον εξίσου φανταστικό και ξεχωριστό όπως εσύ. Ακόμα κι όταν είσαι μπουμπούνας και μου σπας τα νεύρα, ή όταν εγώ έχω τις στραβές μου και ψάχνομαι για καβγά, αρκεί να θυμηθώ την πορτοκαλί μας μέρα ανάμεσα στα ρόδα, για να σβήσει το μυαλό μου τα πάντα.
Καθώς το απόγευμα ανοίγεται, κι ήδη δουλεύω μισή μέρα, έχοντας ξεμπερδέψει με όλες τις προτεραιότητες, πάντα βγαίνω μια βόλτα, να μας πάρω φρέσκα μανταρίνια, λουλούδια, ή φίνο τσάι. Στις πολύ ωραίες μέρες, γυρνώ πίσω με ένα ωραίο μπουκάλι κρασί και αυτά τα κίτρινα πουράκια που μας αρέσει να κάνουμε. Γυρνώ και με υλικά για μαγείρεμα, για τις μέρες που θα γυρίσεις νωρίς. Και δε ξεχνώ ποτέ να κακομάθω τον γάτο μας με έξτρα κονσέρβες, αν και πάντα σου θυμίζω πως θα τον κάνουμε τετράπαχο. Οι πιο αγαπημένες μου μέρες, είναι όταν γυρνάς, εκεί μετά τις οκτώ, μου χτυπάς το τζάμι του στούντιο, κρατώντας στα χέρια φαγητό από το αγαπημένο μας κινέζικο. Τότε παρατώ τα πάντα όπως ήταν, κι αφήνω την υπόλοιπη δουλειά για αύριο, και τρέχω μαζί σου πάνω στο σπιτάκι μας, κρατώντας το γάτο αγκαλιά (παρόλο που πάντα λες πως είναι πολύ αστείο που τον παίρνω μαζί στο στούντιο) και ανεβαίνουμε πάνω, για να φάμε τα ζεστά ντάμπλινγκσ με την τηλεόραση να παίζει χωρίς να παρακολουθούμε. Είτε η μέρα κλείσει με εμάς να μισοκοιμόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο στον καναπέ με το νετφλιξ ακόμα ανοιχτό, είτε μεθύσουμε οι δυό μας, είτε βγούμε βόλτα, για ποτά, με φίλους, έχω πάντα την ίδια πρόθυμη διάθεση. Ακόμα κι όταν θέλεις απλά να κάτσεις να ακούσεις το βιβλίο σου, χαίρομαι να μοιράζομαι το χώρο μαζί σου, διαβάζοντας ένα από τα δικά μου, ή κάνοντας τις δουλειές που θεωρώ βραδινές, αν και ξέρω πως σου φαίνεται χαζό να ποτίζω το βράδυ. Το σκάκι στο σαλόνι, επιζεί μόνο γιατί θυμόμαστε τις τελευταίες μας κινήσεις. Κι η ζωή μαζί σου με έμαθε να κάνω το καλύτερο σπριτζ. Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, ακόμα μου φαίνεσαι πάρα πολύ ψηλός γι αυτό το σπίτι. Θα ήθελα αν αποφασίζαμε να φύγουμε, να πάμε σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια, και μεγάλη βεράντα, να παίζουμε σκάκι εκεί, και να σε βγάζω φωτογραφίες με φιλμ και να κάνω σχέδια σου με ακουρέλλα, με μολύβι και πενάκι. Θα ήθελα στο μέλλον να πάρουμε ένα σκύλο, αν και ξέρω πως νομίζεις πως θα φαίνεσαι γελοίος με ένα ντασχουντ, αλλά θα τα πηγαίνει τέλεια με το γάτο. Θα ήθελα και τζάκι, ξέρεις γιατί. Τα γεννέθλια σου είναι το χειμώνα, κι εμένα το καλοκαίρι, έτσι έχουμε να γιορτάζουμε δυό μεγάλες εποχές. Το χειμώνα, εσύ οδηγείς κι εγώ οδηγώ το καλοκαίρι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου