αφοπλιστικά σύντομες απαντήσεις

Με βεβαιότητα η ψυχή μου έχει τη φύση γάτας. Παραμένει ανεξάρτητη από εμένα, συχνά με χειρίζεται, με κάνει ο,τι θέλει, έχει δική της προσωπικότητα. Ψυχή δε λέω το φωτεινό καντηλάκι μέσα μου, αυτό δε ξέρω τι είναι, ίσως παρά μόνο η ουσία της ύπαρξης μας. Ψυχή λέω όσα γίνονται στο κεφάλι, όσα λειτουργούν κι έχουν έναν ή πολλούς χαρακτήρες. Αυτού του είδους η ψυχή, κρύβεται στο κεφάλι. Η ουσία του είναι μας, το καντηλάκι μας, αυτό που είμαστε χωρίς λόγια ή σχετικισμούς, νομίζω βρίσκεται στην καρδιά μας. 

Ίσως μετά από αυτή την επεξήγηση μπορώ να γυρίσω στο θέμα μας. Το θέμα μου δηλαδή. Το θέμα μου είναι πως η βασική ιδιοσυγκρασία της ψυχής μου, παραμένει γατίσια. Δηλαδή με έχει κοινώς γραμμένη. Θέλει απλά να την ταϊσω. Τι τρώνε οι ψυχές; Πολλά πράγματα. Το τζανκ της ψυχής είναι μάλλον το να θρέφεις τους φόβους σου. Ίσως τελικά δε μιλάω για την ψυχή, αλλά για το μυαλό. Όμως όταν λέω τη λέξη μυαλό σκέφτομαι όλα τα πράγματα που μπορώ να κάνω, να σκεφτώ, να λύσω να φαντασθώ. Όταν λέω ψυχή σκέφτομαι μια πουτάνα γάτα. Τρελή. Που πας να τη χαϊδέψεις και σου κάνει ένα μακρόσυρτο χχχχχ. Που εκεί που κάθεσαι πέντε λεπτά μετά έχοντας ξεχάσει τη γάτα, έρχεται και τρίβεται στα πόδια σου. Τη χαϊδεύεις λίγο. Κι εκείνη σου ξεσκίζει το πρόσωπο. Απροειδοποίητα. Σχεδόν σου βγάζει το μάτι. Σου δαγκώνει τα χέρια.

Και το βράδυ, αφού σκέφτεσαι να την παρατήσεις σε ένα βουνό, έρχεται και κουρνιάζει δίπλα σου στο μαξιλάρει. Γουργουρίζει, γίνεται γατάκι, τρυφερό, γλυκό γατάκι.
Αν αυτή δεν είναι η ψυχή μου τότε δε ξέρω τι είναι.

Οι σκέψεις μου είναι κομμάτι του μυαλού μου. Όλες οι σκέψεις μου. Αισιόδοξες, σαθρές, βρώμικες, εμμονικές, λαμπρές, ιδιοφυείς. Το ίδιο και οι αναμνήσεις.

Όμως, τότε γιατί δεν πάμε σε "μυαλίατρο"; 

Και πάμε σε ψυχίατρο;

Οι σκέψεις είναι παραγόμενες της ψυχής ή η ψυχή διαμόρφωση των σκέψεων;

Αισθάνομαι πως είναι ένας φαύλος κύκλος. Οι κακές σκέψεις κάνουν κακή ψυχή και η κακή ψυχή προκαλεί κακές σκέψεις.

Σε κάθε περίπτωση είμαι απόλυτα σίγουρη πως η ψυχή μου λειτουργεί σα γάτα.

Σαν κεραμιδόγατα. 

Σαν ένα νυκτόβιο πλάσμα, που απολαμβάνει τον ήλιο, κάποιες φορές θέλει συντροφιά, μα γενικώς παραμένει μόνη. Μπορεί να επιβιώσει από επτά θανάτους.
Τώρα κάθομαι και μετράω πόσους θανάτους έζησε η γατοψυχή μου για να δώ πόσο χρόνο έχω ακόμα να σπαταλήσω άσκοπα, να επιλέξω να διαλυθώ, να ερωτευτώ ψυχοπαθείς δολοφόνους.

Χάνω το λογαριασμό, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται όντως για θάνατο, για κόμμα, για νεκροφάνεια ίσως;

Καλά όλα αυτά με την ψυχή τη γατίσια.

Το πραγματικό μπέρδεμα έρχεται όταν φτάνουμε στην καρδιά. Η καρδιά από την άλλη είναι ένας πρόσχαρος σκύλος. Ένα φιλικό αιώνιο κουτάβι, που αγριεύει μόνο για να προστατεύσει τους φίλους ανθρώπους του. Και πάλι, ποτέ δε δαγκώνει. Μόνο προειδοποιεί. Ένας σκύλος που τρίβεται στο ακρογυάλι, γεμίζει άμμο, και τρισευτυχισμένος κουνάει την ουρά του. Και αυτή είναι η καρδιά μου, ναι. Πιστός σκύλος, σκύλος φύλακας, σκύλος-φίλος, ο καλύτερος του ανθρώπου, υγρά μάτια και σαλιωμένες μουσούδες, μουστάκια, πατούσες, ουρές αεικίνητες. 

Το βασικό μου πρόβλημα είναι πως οι σκύλοι με τις γάτες δε τα πάνε καλά. Γενικά δηλαδή.

Είναι κι άλλα είδη, δε θα έπρεπε να είναι απαραίτητα φίλοι. 

Μερικές φορές η καρδιά μου παίρνει στο κυνήγι την ψυχή μου. Η ψυχή σκαρφαλώνει στα κεραμίδια και η καρδιά κάθεται από κάτω και γαβγίζει.

Έπειτα η ψυχή θέλει να ζευγαρώσει, εξαφανίζεται για μέρες, γυρνάει μες τις γρατζουνιές, το τρίχωμά της ένα χάλι μαύρο, σα φλοκάτη, άφαγη, ταλαιπωρημένη, μα γαμημένη. Δε ξέρω αν ερωτεύονται οι γάτες. Αλλά σίγουρα γαμιούνται. Ηχηρά. Κι όταν γυρνάει η γάτα, στην κατάσταση αυτή του ερειπίου, ο σκύλος δε τη κυνηγά μα την αφήνει να φάει. Κι όσο τα βλέπω τα βρωμόζωα, σκέφτομαι πως ίσως τελικά τσακώνονται απλά για να με απελπίσουν, ή ίσως γιατί βαριούνται θανάσιμα. Μπορεί και απλά να διαγωνίζονται για το ποιό αγαπώ περισσότερο. Κανένα δεν αγαπώ περισσότερο.

Ίσως να γίνουν αχώριστοι φίλοι μια μέρα, και να δαγκώνονται και να κυνηγιούνται όπως ο πραγματικός μου σκύλος ο Μάκης, με τον πραγματικό μου γάτο τον Τάκη. Ο Τάκης αφήνει τον Μάκη να τον δαγκώνει, δεν τον πονάει, απλά σηματοδοτείται το τέλος του παιχνιδιού.
 Το "σε 'πιασα!".

Δεν ξέρω αν πραγματικά θα γίνουν φίλοι.
Ξέρω πως μέσα μου έχουμε πολλά ζωντανά, και παρόλη τη φασαρία που κουβαλάνε, είναι ωραία να έχεις ζώα στο σπίτι. Είναι ωραίο να αγαπάς και τα σκυλιά και τα γατιά και να ξέρεις να αγαπάς και τα δύο. Κι ας είναι ο σκύλος σου λίγο χαζούλης. Κι ας είναι η γάτα σου λίγο μαλάκω. Εσύ περιμάζεψες και τα δυό τα ζωντανά. Και τώρα καλώς ή κακώς, είσαι υπεύθυνος γι αυτά.

Τέλος, δε ξέρω ποιός θα αγαπήσει έναν άνθρωπο με ψυχή γάτας και καρδιά σκύλου. Συνήθως οι άνθρωποι προτιμούν μια κατηγορία γιατί ίσως, είναι μια κατηγορία. Μα εγώ όσο κι αν αγαπώ το γουργουρητό στο μαξιλάρι, τόσο λατρεύω τη βόλτα με το σκύλο.

Κι ίσως αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημα αυτού του εαυτού.
Η ανησυχία μη φυτρώσουν κι άλλα ζώα. Όπως ελέφαντες ή φάλαινες. Κι αυτά τα ζώα δε ξέρω πως θα τα φροντίσω, μιας που ήδη δυσκολεύομαι με τα υπάρχοντα.

Θυμάμαι όμως τον ψυχαναλυτή μου. Ίδιος ο Φρόυντ, αν και μπορεί να ήταν απλά ένα κόλπο μάρκετινγκ όπως οι κοπέλες στα προμόσιον που φοράνε τακούνια.

Ο Φρόυντ λοιπόν σε κάθε τέτοια ερώτηση που σπάνια επιδέχεται απαντήσεως, αν και συχνά τις ακολουθεί μια μακροσκελής συζήτηση, την οποία περίμενα και οριακά λαχταρούσα,

με κοίταζε πάνω από τα πολυεστιακά γυαλιά του,

ανασήκωνε τα χέρια και έλεγε:
"αν νιώθεις έτσι, μάλλον έτσι είναι, κι αν έτσι είναι μάλλον δε μπορείς να κάνεις πολλά"

Είχα μια ολόκληρη ζωολογική εβδομάδα να σκεφτώ την σύντομη απάντηση του.