σημειώσεις 10518 / ένας κάποιος θυμός



Συμβουλές που μου έχουν δώσει άνθρωποι που θα τους εμπιστευόμουν την ανοιχτή εγχείριση της καρδιάς μου, αποδείχτηκαν πολλές φορές οι μεγαλύτερες μαλακίες που έτυχε να ακούσω. Οι άνθρωποι ή κάποιοι άνθρωποι έστω, είναι σα τα παλιά σπίτια. 
Έχουν ένα σωρό προβλήματα, πάρα πολλές ζημιές, και ενω παραμένουν τρομερά γοητευτικοί και το να τους αποχωριστείς αδύνατο, η αλήθεια είναι πως είναι καλύτερα να το πουλήσεις να τελειώνουμε. Εκτός αν προτιμάς να ζείς με σπασμένα παράθυρα. Ή αν έχεις την πραγματική υπομονή για ανακαίνιση. Αλλά αυτό θέλει δύο. Άρα δεν είναι και τόσο δικό σου θέμα ε;
Κατέληξα λοιπόν απόψε, σε δύο πράγματα. 
Πρώτον. Κανένας δεν ξέρει καλύτερα από εσένα. Και ελικρικά η απάντηση "εσύ ξέρεις" με εξοργίζει πάρα πολύ όταν ζητάω συμβουλές, διότι αν ήξερα τι να κάνω δε θα σε ρώταγα. Όμως αυτή είναι η αλήθεια. Τελικά ξέρεις και τι να κάνεις και πως να το κάνεις. Ακολουθώντας τη συμβουλή κάθε άσχετου, λογικά θα γαμήσεις τη φάση περισσότερο απ' όσο έχει ήδη γαμηθεί. 
Και δεύτερον. Μερικές φορές γινόμαστε οι ίδιοι παλιά σπίτια. Και ταυτόχρονα οι υπέργηροι κάτοικοι τους. Ανίκανοι να ασβεστώσουν κάνα τοίχο, να φτιάξουν ένα χαλασμένο σωλήνα. Και ξέρετε μου αρέσουν πολύ τα παλιά σπίτια. Πάντα τα βγάζω φωτογραφία.
 Στα όνειρα μου που συχνά μοιάζουν πολύ με την πραγματικότητα μένω σε παρατημένα νεοκλασσικά με σιδερένιες πόρτες που τρίζουν. 
Οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι-παλιά σπίτια, κουβαλούν την ίδια αίγλη, αλλά για πρακτικούς λόγους καλύτερα να μένουμε μακρυά τους. Αν εμείς οι ίδιοι πάσχουμε από τη φθορά μας, καλύτερα να θυμηθούμε πως δε γεράσαμε, ακόμα κι αν το χανγκόβερ στα εικοσιέξι δεν περνάει όπως πέρναγε στα είκοσι, και να σηκώσουμε τον πλαταίνοντα κώλο μας και να κάνουμε καμιά δουλειά. 
Να γράψουμε έστω ένα γελοίο στίχο όπως: για να κόψω το ντεπόν πότιζα το γκαζόν έκανα θεραπεία ατμών κι έγινα γκόμενα μινιόν. 
Ο,τι μας εξυπηρετεί, αρκεί να μην έχει υγρασία το σπίτι. Η υγρασία είναι πολύ κακό πράγμα και χαλάει τα κόκκαλα πέρα απ τους τοίχους. Κι όλα αυτά τα σκέφτομαι γιατί σήμερα κάηκα από τον ήλιο και καθόμουν πολύ ώρα στον καμμένο ώμο και να τώρα παραλληρώ απ' τον πόνο που τον κατάλαβα αφού σηκώθηκα, και σκέφτομαι όλα αυτά τα χαζούλικα, και ξεφλουδίζομαι. Σα σπίτι. 

 [πίνακας του Edward Hopper]

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Άνω Ιλίσια - Χρόνια δυό

Εικόνα
Σχεδόν σα σήμερα το 2016, μετακόμισα στα Άνω Ιλίσια. Παρόλο που γνώρισα κι άλλους ανθρώπους διαμένοντες στην ιδιαίτερη γειτονιά μου, η αλήθεια είναι πως ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει που πέφτουν τα Άνω Ιλίσια, και η αλήθεια είναι πως κι εγώ δεν ήξερα, παρόλο που αυτό είναι το οικογενειακό διαμέρισμα, χρόνια νοικιασμένο σε ηλικιωμένο ζευγάρι που το ρήμαξε. Φλέρταρα με την ιδέα της μετοίκησης εδώ από το καλοκαίρι του 2015, όμως χρειάστηκε ένας επιπλέον χρόνος, ένας ιστορικός χωρισμός, ένα όργανο λιγότερο και πληθώρα συγκυριών για να βρεθώ εδώ. Εδώ που δε το ξέρει κανείς. Στα Άνω Ιλίσια, ο πληθυσμός μας αποτελείται κυρίως από συνταξιούχους και φοιτητές. Οι πρώτοι κάνουν συχνά περισσότερη φασαρία από τα φρεσκαδάκια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η γειτονιά μου έχει την αύρα χωριού. Γύρω από μια πλατεϊτσα που συχνά συγκεντρώνονται οι ηλικιωμένοι μας, καθεδρεύουν 8-10 πολυκατοικίες, στη βάση των οποίων βρίσκονται, ο φούρνος της κυρίας Μαρίνας, με τη βιτρίνα με τις πάστες και τα σοκολατάκια,...
Διαβάστε περισσότερα

Notes to the future

Οι γρίλιες είναι ακόμα μισόκλειστες, και το θαμπό φως του Νοεμβρίου με προκαλεί να ξυπνήσω. Ευτυχώς ξυπνώ από το φιλί σου στο λαιμό μου. Κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο, παλεύω με την έλλειψη παρουσίας σου, μια μάχη που λαμβάνει τέλος μονάχα όταν με ξυπνάς το πρωί. Μαζί σου, πίνω την πρώτη κούπα σκέτου καφέ, με αυτό το πρώτο φως της μέρας. Μαζί σου κάθε πρωί, ακούω μουσική, την οποία επιλέγεις λιγάκι σιωπηλά, νυσταγμένος ακόμα, μουσική που συχνά με εκπλήσσει, καθώς θέτεις έτσι την ενέργεια της κάθε μέρας. Η επιλογή μας να περνάμε τα πρωινά μας μαζί, είναι από τις ωραιότερες που έκανε ποτέ κανείς για εμένα. Αγαπώ το πως κάθε πρωί ξεσκεπάζεις το μαγικό καθρέπτη για να κοιταχτούμε, να ατενίζουμε την μαγική μας εικόνα, συχνά με ένα κερί να καίει. Πάντα με ρωτάς τι κερί πρέπει να ανάψουμε σήμερα, και τι να κάψουμε για τα ευχαριστώ της ημέρας.  Σκέφτομαι μερικές φορές, πόσα χρόνια - πόσα άπειρα χρόνια- πέρασα χωρίς να σου κάνω πρωινό. Αναρωτιέμαι πως άντεχα τη ζωή χωρίς τη μικρή μας πρωιν...
Διαβάστε περισσότερα

Γράμματα στη Ζ (σχεδόν Αντίο)

Αγαπημένη μου Ζ, πάει καιρός που έχω να εμφανιστώ, σου έγραψα μόνο σκόρπια σημειώματα, τα βράδια που δε μπορούσα να κοιμηθώ. Σημειώματα χωρίς ροή, συχνά, χωρίς θεματική πρόταση, πόσο μάλλον κατακλείδα.  Ίσως καλύτερα, μιας και γνωρίζεις πως υπήρξε μια μακρά περίοδος πρότασης κατακλείδας. Ένας πραγματικός Κατακλεισμός. Ζ, έφυγα. Όπως έφυγες κι εσύ. Σε περίμενα όλο το καλοκαίρι, μα δε γύρισες το Σεπτέμβρη. Έμπαινα κάθε Τετάρτη στο σπίτι σου. Πότιζα τη Γιούκα σου και το γεράνι. Έφτιαχνα καφέ στην καφετιέρα σου. Τον έπινα στη δική σου πλευρά του μπαλκονιού. Έκανα ένα τσιγάρο, από το πακέτο που κρύβεις μέσα στην άδεια γλάστρα. Μετά έπλενα το φλιτζάνι, καθάριζα την καφετιέρα, άδειαζα το τασάκι, έβαζα τα πάντα στη θέση τους, έκλεινα τα παράθυρα κι έφευγα. Αντίθετα από την είσοδο στο σπίτι σου, στην έξοδο, δε μύριζα πια μπαχαρικά και λιβάνι. Μύριζα το μαλακτικό στο φθαρμένο μπλουζάκι που κράτησα από κάποιο αγόρι, μύριζα λιγάκι τη σκόνη που ξεκουράζεται πάνω στα βιβλία σου. Αλλά δε μύριζα...
Διαβάστε περισσότερα