σημειώσεις 11518 / à mon père

Γράφω τρία γράμματα τη μέρα. Δε στέλνω κανένα. Καλύτερα να μη τα διαβάσεις ποτέ. 

Μα δε τα πετάω. Τα κρατάω σε ένα καφετί φάκελο. Τα ξαναδιαβάζω κάθε βράδυ. 

Μετράω τους καφέδες που ήπια γράφοντας τα. Σου γράφω πόσο κάπνισα. 

Ο ύπνος με παίρνει κάθετα στο κρεβάτι μου, σα μωρό σε κούνια με το ανοιχτό βιβλίο μπροστά μου. Σκέφτομαι πόσο θα σου άρεσε αυτό το βιβλίο. Στο σχολιάζω στα γράμματα μου. 

Μετά πάω μόνη μου σινεμά. Μόνη μου για ποτό. Το απολαμβάνω όσο τίποτα. 

Συνομιλώ με τον εαυτό μου. Θάβουμε την ταινία. Κράζουμε το ποτό. Θα συμφωνούσες μαζί μας. 

Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα για κάποιους και πολύ αργά για κάποιους άλλους. 

Ανάλογα την πόλη τους. Στην εξοχή ονειρεύεσαι ουρανοξύστες. Στην πόλη αγροικίες. 

Είμαστε ανικανοποίητοι, και όχι ανοργασμικοί. 

Είμαστε αχόρταγοι, όχι ανόρεκτοι. 

Ξέρουμε τόσα λίγα όταν ζητάμε να μάθουμε τόσα πολλά. 

Νοσταλγούμε πράγματα που δε ζήσαμε ποτέ. 

Η έλειψη δημιουργεί τη θέληση. 

Θέλω να διαβάζω όλη μέρα στο τσαλακωμένο κρεβάτι μου. 

Ή να λείπω ώρες ατέλειωτες φορώντας τα ρούχα που ονομάζω ολοήμερα. 

Ονειρεύομαι συχνά ένα δωμάτιο ανάμεσα στα σύννεφα, με μόνο τζάμια γύρω γύρω και λευκά μαξιλάρια στο πάτωμα. 

Ονειρεύομαι να κοιμάμαι όλη μέρα εκεί και να μου φέρνουν αυγά γι πρωινό σε ένα ασημένιο δισκάκι. Στο όνειρο μου παίζει κονσέρτα του Σοστάκοβιτς. 

Εγώ ξυπνάω περιέργως από αυτοκίνητα. Αυτά έχουν οι μονοκατοικίες. 

Όλα είναι τόσο διαφορετικά απ' όσο πιστεύεις, όσο διαφορετική είμαι εγώ απ' όσο θυμάσαι. 

Και κάπως με ηδονίζει αυτή η άγνοια, που την εκλαμβάνω ως δική μου μυστικοπάθεια. 

Όχι ως μυστήριο. Αλλά σαν μια άνετη σιωπή μεταξύ ανθρώπων με ένα μικρό μαρμάρινο τραπεζάκι ανάμεσα τους. 

Ένα καπουτσίνο με σπασμένη κρέμα. Ένα ξέχειλο τασάκι. Οι λεπτομέρειες μιας ζωής που ζήσαμε στο υποσυνείδητο μας. 

Οι ανασφάλειες μας, να σβήνουν στα μικρά μπεζ χαρτάκια που γράφουμε. 

Μια δροσιά στον ώμο μας. 

Δεν είναι ακόμα καλοκαίρι και δεν είναι πια άνοιξη. Είναι η εποχή των αρχών ή η εποχή του τίποτα. Άλλη μια ευγενής αποσιώπηση.

Μια σιγουριά για το απρόβλεπτο. Μια επιβεβαίωση. Αυξανόμενη μυωπία. Άραγε θα σου αρεσω με γυαλια; Άραγε τρώς αγκινάρες; Θα ζωγραφίσω γυμνά σώματα και πάνω στους καμβάδες θα σου κάνω τις πιο χαζές ερωτήσεις. Κι αποσιώπηση.