σημειώσεις 16218 / σπασμένος καθρέπτης

Ώρες ώρες θέλω να εξαφανιστώ. 
Τις περισσότερες ώρες άλλωστε είμαι απούσα. 
Και τα προγράμματα στον αυτόματο πιλότο. 
Στα βραδινά μου τηλεφωνήματα κλείνω γρήγορα, δε προλαβαίνω ούτε συγγνώμη να πώ. Άλλη μια λέξη και θα πρέπει να εξηγήσω, μα δεν έχω λόγια. 
Αυτό που κάνουμε καθορίζει αυτό που είμαστε, κι αν εγώ δε κάνω τίποτα αυτό με κάνει κι εμένα τίποτα; 
Ποιοί είμαστε όταν κανείς δε κοιτάει; 
Ποιοί είμαστε όταν εμείς δε κοιτάμε; 
Τα μεγαλύτερα μου βήματα δε τα έχω πεί σε κανέναν. 
Να μη με βασανίσει ένα μπράβο. Ελπίζω όταν μεγαλώσω να μην έχω τόσες απορίες. 
Ελπίζω επίσης να μη λέω τόσα ψέματα. 
Στον εαυτό μου δηλαδή, στους άλλους δε με νοιάζει. 
Όταν τα φώτα κλείσουν κι η μουσική σταματήσει ελπίζω να μη με σιχαίνομαι. Χωρίς όσα μας ενοχλούν και όσα θεωρητικά μας αρέσουν δε ξέρω τι ψυχή έχουμε. 
Φοβάμαι να κοιμηθώ μη δω πάλι περίεργα όνειρα. 
Φοβάμαι να ξυπνήσω μη βρέχει και πάλι και τη βροχή δε τη μπορώ. 
Οι αστρολόγοι λένε πως φταίει η έκλειψη. Οι παθολόγοι πως μου λείπουν ιχνοστοιχεία. Οι ψυχολόγοι πως έχω επιβαρυμένο ασυνείδητο. 
Εγώ λέω πως έχω κενή σελίδα. 
Αναρωτιέμαι ποιός μαλάκας έγραψε πρώτος για την αρετή της λευκής σελίδας, να τον βρώ και να του σπάσω τα δόντια που με έπεισε πως είναι ωραία να 'ναι όλα λευκά, ενώ είναι όλα κενά. 
Το τέλος είναι καινούργια αρχή όμως το μεσοδιάστημα πως λέγεται; 
Φανάρι στην Κηφισίας με κίνηση; 
Κάπου πας μα δεν πάς πουθενά. 
Κι όλοι οι γκουρού του κόσμου εμένα δε θα με πείσουν. Και τίποτα δε θα με σώσει γιατί δεν ψάχνω να σωθώ από τίποτα. 
Βρήκα ένα παλιό ρολόι και έβαλα μπαταρίες, να ακούω συνέχεια το τικ τακ να ανησυχώ ακόμα παραπάνω που το αύριο είναι τόσο κοντά και πάλι δε χόρτασα το σήμερα. 
Που σιωπηλά δέχτηκα την ανυπαρξία. 
Που το μόνο που κατάφερα είναι άλλη μια οριακή επιβίωση. 
Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. 
Η αγάπη δε φέρνει την ευτυχία. 
Η δουλίτσα μας δε φέρνει την ευτυχία. 
Τα βιβλιαράκια μας δε φέρνουν την ευτυχία. 
Την ευτυχία την φέρνουμε εμείς όταν γίνουμε κάποιοι άλλοι, κάποιοι κορεσμένοι, που μπόρεσαμε να δούμε τι καλά που ήρθανε τα μαύρα μας τα χάλια. 
Θα τολμήσω να ξαπλώσω μόνο για να σνιφάρω τα φρέσκα σεντόνια. 
Κι αύριο θα σπάσω τον μεγάλο καθρέπτη να τσιμπήσω επτά χρόνια γρουσουζιά, να βάψω το άσπρο. 

[έργο του Gregory Radonov "lets talk"]