σημειώσεις 16318 / κανονισμοί

Μη μου λές πως είμαι πιο δυνατή απ' όσο πιστεύω.
Όταν μου το πείς ξαφνικά νιώθω αδύναμη.
Εγώ ξέρω πόσο δυνατή είμαι.
Και μη μου πείς πως είμαι όμορφη.
Θα σου πετάξω ένα ξερό ευχαριστώ, οριακά αγενές.
Η ομορφιά για σένα είναι κάτι που βλέπεις κι όχι κάτι που νιώθεις.
Και μη μου λες πως είμαι έξυπνη.
Γιατί αν το πίστευες δε θα το έλεγες, αλλά θα μίλαγες.
Η εξυπνάδα είναι προς χρήση όχι μετάλειο.
Πες μου πως σου θυμίζω λευκά γαρυφαλλάκια.
Πως όταν σου μιλάω δεν ακούς τι συμβαίνει γύρω σου.
Πες μου πως νιώθεις την καρδιά μου ζεστή.
Χαμογέλα μου αντί να μου πείς πως σε κάνω να χαμογελάς. 
Ρώτα με τι φοβάμαι κι όχι που βγαίνω τα βράδια.
Άκου χωρίς να με κρίνεις και χωρίς να θεωρείς.
Περπάτα μαζί μου, για να απολαύσεις τη διαδρομή.
Και βάδιζε αργά για να σε προλαβαίνω μα και για να κουβεντιάζουμε.
Μη μου πείς μια ατάκα που είπες σε ένα άλλο κορίτσι.
Μη μου πείς καμία ατάκα.
Κράτα μου το χέρι κι όχι τη μέση, για να μπορώ να γυρνώ να σε κοιτώ.
Μη με ρωτήσεις για τα αγαπημένα μου μέρη αλλά πες μου να πάμε εκεί.
Μη μου κρύβεις τις σκέψεις σου για να μπορώ να μη κρύβω τις δικές μου.
Μη με περιγράψεις. 
Μη πείς για το χρώμα των ματιών μου και το μήκος των μαλλιών μου.
Μη κοιτάξεις τα παπούτσια μου ή τις τρύπες στην μπλούζα μου.
Μη σχολιάσεις το άρωμα μου, μόνο μύρισε το λαιμό μου.
Μη παινέψεις τα χέρια μου, μα κράτησε τα στα δικά σου.
Και αν τελικά με φιλήσεις, μη προσπαθήσεις να αποδώσεις την ένταση αυτού του φιλιού μας.
Γιατί όταν προσπαθείς να περιγράψεις
Την αίσθηση που σου αφήνουν
Οι Άνθρωποι
Είναι σαν να προσπαθήσεις με λόγια
Να αποδώσεις την ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος
Και την δροσιά της αρμύρας της θάλασσας
Και όσο κι αν προσπαθήσεις
Τελικά θα αποδειχτείς κακός ποιητής
Ή ελάχιστα εμπλεκόμενος στο βίωμα

[πίνακας Джозеф Лорассо]