σημειώσεις 18318 / κάτι για το οποίο σκέφτομαι μουσική

Ο παππούς είναι στην καρέκλα της κουζίνας. 

Ήρθε ο κουρέας του να του πάρει τα μούσια και τα μαλλάκια του. 
Έβαλα στραγγιστό γιαούρτι και γλυκό κυδώνι που φερε ο θειός μου.
 Ένα θαύμα. Πριν είχαμε την καθημερινή εκγύμναση του γενναίου σκύλου. 
Περπατήσαμε όλη την παραλία στις Καλύβες. 
Ο Μάκης βούτυξε και στη θάλασσα και στο ποτάμι. 
Εγώ μάζεψα θαλασσοπνιγμένα ξύλα για ζωγραφική. 
Έβγαλα τα παπούτσια και τις κάλτσες μου, 
έβγαλα τα ξασπρισμένα ασθενικά ποδάρια έξω, 
και τα βούτηξα με το τελευταίο θάρρος που έχει απομείνει στα παγωμένα νερά
 για τόσα δευτερόλεπτα όσα για να αρχίσω να τρέχω μανιωδώς πάνω στην αμμουδιά 
προκαλώντας το γενναίο Μάκη να τρέξει μαζί μου. 
Εκείνος με κοίταγε σαν ηλίθιος. 
Μαζέψαμε κρίταμο πλάι στο ποτάμι, να το κάνουμε τουρσί. 
Η μαμά έλεγε πως δε θα χει βγεί ακόμα, ο παππούς διαφωνούσε. 
Ο παππούς είχε δίκιο. 
Μάζεψα αγριολούλουδα στη μάνα για να μη στεναχωριέται που 'χασε το στοίχημα. 
Ρεμβάζω στη βεράντα με τη γεύση απ' το κυδώνι ακόμα στο στόμα, παρακολουθώντας έναν ουρανό γεμάτο σκόνη, που περιμένει μια γερή βροχή να τον καθαρίσει. 
Ίσως κι εγώ την περιμένω αυτή τη βροχή. Χθές το βράδυ φύσηξε τόσο πολύ που ξύπνησα απ' το βουητό. Έτσι βρέθηκε αυτή η σκόνη εδώ. 
Αλλά ακόμα και σ αυτή τη μπουχτισμένη ατμόσφαιρα, τα κοτσίφια του κήπου λαλούν καλώντας την άνοιξη, και με αυτό το τελευταίο φως και πριν ο κουρέας τελειώσει με τον παππού εγώ αισθάνομαι τρομερά ικανοποιημένη από τη ζωή και τις χαρές της σήμερα.

[Vincent Van Gogh 1888, Provence Paintings]