σημειώσεις 21218 / σκουπιδένιες βεβαιώσεις

Έχω καταλήξει πως η ειδοποιός διαφορά μεταξύ προβληματισμένου και προβληματικού είναι πως ο δεύτερος αποτυγχάνει πάντα να χειριστεί τις κακές μέρες, μέχρι που έχει μόνο από αυτές.
Στο δεύτερο πράγμα που έχω καταλήξει είναι πως και στις δύο περιπτώσεις οι κακές μέρες συμβαίνουν πολύ περισσότερο μέσα στο κεφάλι.
Κεφάλια γαρίδας, και καύκαλα και δυό σκελίδες σκόρδο, ένα κλαράκι δενδρολίβανο και tomates consommées χρειάστηκα για να φτιάξω το ζωμό για το κριθαρότο που ρόζισε τη μουντίλα της Μόρντορ.
Ψαχνό από γαρίδες και μύδια αχνιστά, τα υπολείματα τραπεζώματος Καθαράς Δευτέρας και λίγη γραβιέρα για την ουσία.
Έτσι καταλήγω στην τρίτη μου βεβαιότητα.
Όσα ξεμένουν, όσα κάποιοι παράτησαν, στα σωστά χέρια ζουν μια νέα ζωή, ίσως κι ουσιαστικότερη της αρχικής.
Αυτή η ανακύκλωση όχι μόνο τιμά το υλικό που τα χέρια θα διαχειριστούν, μα μου θυμίζει πως τα δικά μας σκουπίδια, τα δικά μας αποφάγια, μπορεί να γίνουν τα βασικά υλικά μας για τις νέες μας περιπέτειες, για τους νέους μας εαυτούς.
Μπορούμε από το τίποτα μας να γίνουμε ενδιαφέροντα πιάτα, να ανοίξουμε καρδιές και γευστικούς κάλυκες.
Για το μεγαλύτερο πράγμα που ευχαριστώ τους Θεούς είναι που οι τόσες σάπιες βδομάδες μου φτιάχνονται με ένα πιάτο φαί που μαγειρεύω στον εαυτό μου, με ένα τρελό βιβλίο, με μια μπύρα υπό ψιχάλα και με τα όσα απίθανα πράγματα μπορεί να συμβούν εντελώς τυχαία.
Θα αποκοιμηθώ στον καναπέ. Αγκαλιά με το γκρί γατί. Αφού σταματήσει να γλείφει το πιάτο μου. 

[έργο της Dianne Parks, "Crawfish Celebration"]