σημειώσεις 22318 / la vie agricultice

Κάπου διάβασα πως "γνωρίζεις μια μέρα έναν άνθρωπο και σου αλλάζει τη ζωή". 
Σκεφτόμενη πάντα ατομικά και λίγο απαισιόδοξα, θεωρούσα μη αξιόλογο το να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Κυρίως γιατί δε πίστευα στο εμείς μα μόνο στο εγώ. 
Σήμερα το πρωί ήρθε η θεία μου και μας έφερε φρέσκια πεντανόστιμη μυζήθρα και καλτσούνια με σπανάκι. Της έδωσα τα παλιά ψωμιά για τις κότες της. 
Το απόγευμα με πήρε η γριά γειτόνισσα, ήθελε παρέα και πήγα να της κάνω παρέα. Συνειδητοποιώ πόσο πολύ το Εγώ απορρόφησε το Εμείς. 
Το πόσο δύσκολο μου φαίνεται ξαφνικά να με αφορούν και να αφορώ άλλους. 
Μπορεί να φταίει που ήμουν το κορίτσι της πόλης, ή που το μυαλό μου πάντα βάλλεται από τα προσωπικά μου ερωτήματα και είμαι γεμάτη απορίες. 
Οι απορίες μου ομολογουμένως ερχόμενη στο ξωτικονήσι αυξύθηκαν μα ευχάριστα. 
Μήπως τελικά όντως η συμβίωση με ανθρώπους, η ενεργός κοινωνία, δεν είναι μια ουτοπία; 
Μήπως το Εγώ σε κατατρώει περισσότερο όταν αφιερώνεσαι σε αυτό; 
Μήπως οι δεξαμενές αγάπης χρειάζονται άλλους για να είναι παραγωγικές; 
Αισθάνομαι πως το μέλλον είναι αβέβαιο, σε κάθε περίπτωση. 
Η ζωή μπορεί να πάρει κάθε πιθανή τροπή και μάλλον τελικά είναι λάθος να την προγραμματίζεις γιατί ξεχνάς να τη ζείς, ξεχνάς να ακούς και να βλέπεις. 
Τώρα αισθάνομαι πως το μέρος που θα έπρεπε να είμαι είναι αυτό όπως και πως θα μπορούσε να είναι ένα σωρό άλλα, πράγματι, μα είναι αυτό και νιώθεται σωστό. 
Όλα είναι τόσο διαφορετικά από τα συνηθισμένα μοτίβα που η αλλαγή με εξαντλεί. 
Στους ύπνους μου, ξαναζώ λεπτομέρειες της παρελθούσης ζωής, και εξαντλώ τραυματικές εμπειρίες. Μαζί με τις εργασίες στο σπίτι το υποσυνείδητο μάλλον ξεκίνησε και τα δικά του μερεμέτια. 
Όλα αυτά με τρομάζουν και με συναρπάζουν ταυτοχρόνως. 
Καταγράφω και παρατηρώ πολύ περισσότερο από το εμπνέομαι και δημιουργώ. Θεραπεύω και φροντίζω. 
Ακούω περισσότερο απ' όσο μιλάω. 
Ελαχιστοποιώ την κίνηση μου για να κινηθούν ελεύθερα οι άνεμοι των αλλαγών. 
Η ατμόσφαιρα γεμάτη σκόνη μου θύμισε το εσωτερικό μου περιβάλλον το τελευταίο διάστημα. Προσμένω την αυριανή βροχή σαν τους Χριστιανούς το αντίδωρο την Κυριακή. 
Δρώ συμβολικά γιατί είναι ο μόνος σεβάσμιος τρόπος να βλέπω τα πράγματα. 
Δημιουργικό χάος; Είναι πράγματι χάος; Η' συνήθισα. 

[πίνακας Julian Merrow Smith "bread and cantal"]