σημειώσεις 22418 / σαρδέλες

Η αλήθεια είναι πως το έκανα από μικρή. 

Όχι το να τρώω σαρδέλες, το να βγαίνω μόνη

Μεγαλώνοντας, η τάση εξελίχθηκε σε λίγο πολύ "επιλογή". 

Όσο μπορούμε να επιλέξουμε αυτά τα πράγματα έστω. 

Ο ερχομός μου στο νησί, είχε ως έναν εκ των βασικών στόχων, να δοκιμάσω τις αντοχές μου απέναντι στη συντροφιά μου. 42 μέρες με τον εαυτό μου. 

Σχεδόν δε με σιχαίνομαι πια. 

Καθώς κάθομαι μετά το πρώτο παγωμένο μπάνιο και τσακίζω σαρδέλες και βλίτα, αναρωτιέμαι, ήμουν ποτέ μόνη; 

Δεν είσαι στ' αλήθεια μόνη σου αν είσαι καλή παρέα για τον εαυτό σου. 

Ο εαυτός μου είναι λίγο μαλάκας γενικά. 

Οι αφόρητες ώρες που πραγματικά με βαριόμουν, οδήγησαν σε αδιέξοδα στα οποία ήθελα να ουρλιάξω. Να τρέξω μακρυά. Μόνη αλλά σε μια πόλη με διαφυγές. 

Όχι. Θα το υποστώ. Μου αρέσει να φτάνω τα πράγματα στα όρια τους. 

Θα μείνω μέχρι η θυελλώδης σχέση με την Ειρήνη να μην είναι πια παρά ένα λιμάνι για αγκυροβόλημα. Δεν έχεις τίποτα να μάθεις από μια ενδιάμεση κατάσταση. 

Δε θα σταματήσεις ποτέ να φοβάσαι το σκοτάδι αν δεν το αφουγκραστείς. 

Η διαδρομή μου, είναι μονάχα στο τέλος του πρώτου μέρους. 

Οι ιστορίες που έχω να πω αφορούν εσωτερικά ταξίδια. 

Προσωπικές απεργίες. Και τραπέζια για έναν. 

Ευγενικούς σερβιτόρους που κερνάνε χαρτάκια. 

Σαρδέλα που μόνο οι φλώροι βγάζουν τα κόκαλα. 

Κάποτε ευχήθηκα στις μεγάλες δυνάμεις, ένα τόσο μεγάλο καλοκαίρι που να κάψει ο ήλιος, μαζί με το δέρμα μου, όλες τις σαβούρες που μάζεψα. 

Να φωτίσει και τις πιο σκοτεινές γωνιές μου. 

Να μου διδάξει την αγάπη μέσα απ το φώς. Εγώ κι η Ειρήνη, που κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου, η γκόμενα μου, η κολλητή μου, η μάνα μου, στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Και εμείς νομίζουμε πως σήμερα ήταν η πρώτη μας μέρα. Η πρώτη μας καλοκαιρινή μέρα. 

Το βάπτισμά μας. Η πρώτη αγκαλιά μεταξύ μας. Η πρώτη ρακή στο κύμα. 

Ίσως γλωσσοφιληθήκαμε. 

Και πίσω στο παλιό μας αυτοκίνητο με μουσική στη διαπασών, άμμο στα πόδια, ένα τελευταίο τσιγάρο, μαλλιά γοργόνας. 

Και θάρρος μπλέ. Πίστη ενάντια στην κακεντρέχεια. 

Λησμονιά. Ροζ μάγουλα. Ένα μειδίαμα. Κι αλάτι. Αναστενάζω. Δεν ήμουν ποτέ μόνη.  

[πίνακας Carol Marine - Two Sardines and One Tomato]