σημειώσεις 2418 / βιβλική δηλητηρίαση

Μια πολύ γενική αλήθεια είναι πως αν έχεις πολλά προβλήματα, ξέρετε, απ' αυτά που σε κάνουν αλκοολικό ή απροσάρμοστο, απόκληρο και γενικώς ψυχάκια, θα σε ακολουθήσουν όπου κι αν πας. 

Ένα μήνα σχεδόν μετά την άφιξη στο ξωτικονήσι, η αβεβαιότητα της ύπαρξης επέστρεψε απ' τις διακοπές της, ανανεωμένη, φρέσκια, ελαφρώς μαυρισμένη και με ροδαλά μαγουλάκια, έτοιμη να με διαλύσει. 
Τα μάγια που κάνει το νησί δεν ήταν αρκετά ισχυρά με τη μέτρια ηλιοφάνεια για να την ξαποστείλουν πριν ξεκινήσει το κέντημα. 
Έτσι πήρα ρεπό από την πραγματικότητα. Βρήκα παλιά ξεχασμένα μυθιστορήματα, απ αυτά που διάβαζε η μάνα μου στην ξαπλώστρα το καλοκαίρι. 
Διαβάζω το ένα μετά το άλλο. 
Ηρωίδες που δεν έχουν καμία σχέση μαζί μου ή βιώνουμε την απόλυτη ταύτιση καθεδρεύουν στο τραγμένο μυαλό. 
Διαβάζω 300 σελίδες τη μέρα. 
Βοηθούν την ημικρανία που έρχεται κάθε φορά που επιστρέφει η Τρελή. Έφαγα έξω και διάβαζα πάνω από παντζαροσαλάτα και γαύρο. 
Με λυπήθηκαν και με κέρασαν δεύτερο ποτήρι κρασί. Συνειδητοποίησα πόσο ανίκανη είμαι πια να κάνω ψιλοκουβέντα. Κοκκινίζω. Μερικές φορές ακούω τη φωνή μου και σοκάρομαι. Εγώ είμαι αυτή; Ποιά είμαι εγώ; 
Δεν έχω λέξεις να με ορίσω, δε ξέρω.
Ξέρω μόνο πως η ύπαρξη μου προσομοιάζει των κυμμάτων της θάλασσας. 
Παραμένω ρευστή, ασταθής, αεικίνητη, σε μόνιμη μετάλλαξη. 
Αλμυρή. Υγρή. Και κρύα. 
Χίλια χρόνια πριν με προωθούσαν να χορέψω μέχρι το πρωί, να φιλήσω αγνώστους σε απόμερες γωνιές. 
Και πάντα με έβρισκε το πρώτο φως, με τη θλίψη πως δεν είμαι καθόλου αυτός ο άνθρωπος. 
Στην αντίπερα όχθη τώρα, δε ξέρω ακόμα ποιός άνθρωπος είμαι. 
Όμως αισθάνομαι ήδη πολύ μεγάλη. 
Ακόμα και στο μεγαλύτερο νησί, την πρώιμη τουριστική περίοδο, παραμένω ο μοναχικότερος πιθανός άνθρωπος. 
Εύχομαι τη μέρα που όλα θα βγάλουν νόημα να αρχίσω να εξατμίζομαι. Εύχομαι τη μέρα που η ζωή μου θα αναδυθεί σαν τη νήσο-χελώνα από το βυθό της θάλασσας, να βρώ επιτέλους το σπίτι που πάντα κινείται, έτσι ώστε να μη μπορεί πια να με βρεί η Τρελή κι εγώ να μπορώ να διαβάζω βιβλία καλύτερα, και να μη χρειάζομαι πια ρεπό. 
Κι αν τα χελωνονησιά είναι μόνο παραμύθια, εύχομαι έστω μες το ασταμάτητο πλήθος να αποτελέσω εγώ έστω, σταθερό σημείο, για να με βρείς εσύ, που η τρελή σε φοβάται.  

[πίνακας Surround, Darren Thompson]