σημειώσεις 24218 / deathnote στη λαδόκολα

Αυτό είναι το δείπνο για τους ηττημένους. 
Δύο πιτόγυρα και μια μπύρα. Μου λένε ότι γράφω απαισιόδοξα. 
Μα ποιός πραγματικά ξέρει τους αγώνες μας για να καταλάβει τι σημαίνει η ήττα ή νίκη μας; 
Κάθε φορά εύχομαι να μπορούσα να ζήσω σε ένα ημίμετρο αρκεί να γλίτωνα τη μόνιμη αίσθηση του να ακροβατείς σε ένα σχοινί. 
Αισθάνομαι πως το ημερολόγιο αυτό έφτασε στο τέλος του, και κλείνει με μια σακούλα που χρεώθηκε 4 λεπτά του ευρώ. Μια πατσαβούρα που θα πετάξω όπως είναι. 
Και μαζί με τα τσαλακωμένα αλουμινόχαρτα, θα πετάξω τα χτυποκάρδια μου, λίγα από τα όνειρα μου, τις παλαβές μου σκέψεις και τις ανείπωτες ελπίδες μου. 
Η εκπομπή δεν περιέχει αισιόδοξο μήνυμα. 
Ούτε ψυχραιμία. 
Οι αποχωρισμοί είναι πάντα δύσκολοι. 
Και πάντα δυστυχώς απαραίτητοι. 
Κάποια πράγματα που μου είπατε δε θα τα ξεχάσω ποτέ, θα τα κρατήσω σα φυλαχτό για κάθε φορά που θα θέλω να θυμηθώ τον άνθρωπο που δούλεψα να γίνω. 
Θέλω μόνο να μοιραστώ κάτι τελευταίο. 
Σήμερα καθώς μισοκοιμόμουν με τη μπόρα, ακόμα νωρίς το πρωί, ονειρεύτηκα πως τρώγαμε ψωμί με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα. PBJ. 
Όταν ξύπνησα και πριν ακόμα αποτύχω και πάλι σε όλα έφτιαξα δυό τέτοια να τα μοιραστώ με τα καλύτερα χαμόγελα που με έχουν αντικρύσει. Και που με ανέχτηκαν στις χειρότερες μέρες. 
Κι ακόμα κι αν αυτό είναι το μεγάλο τέλος για αυτά τα κείμενα, για όσα πιστεύω, για όσα ήθελα, να που μερικά μας όνειρα, μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε. 
Και σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα. 

[εικονογράφηση Rebecca Mock]