σημειώσεις 24318 / με αφορμή μια πίτα

Εχθές ονειρεύτηκα πως σε κράταγα αγκαλιά. 
Δε ξέρω ποιός ήσουν όμως. 
Είμαι από τους ανθρώπους που προτιμούν να αγκαλιάζουν παρά να τους αγκαλιάζουν. 
Ξύπνησα μετά από σχεδόν ένα δωδεκάωρο ύπνο, σε μια μέρα λιγάκι βροχερή απ' αυτές που παίζεις στοίχημα αν θα απλώσεις το πληντύριο ή όχι. 
Δε το άπλωσα τελικά. Η αίσθηση της πραγματικότητας όμως δεν είχε καμία τραγική χροιά. 
Το όνειρο δεν δημιούργησε έλειψη μα μονάχα τη υπενθύμιση της αναγκαιότητας. 
Συχνά δεν ξέρω τι να κάνω για όσα η ψυχή μου θυμίζει, 
έτσι κάνω το μόνο που ξέρω να κάνω, να ψήνω. 
Έβαλα να κάνω μια Ναπολιτάνικη Σπανακόπιτα, αρκετά δύσκολη, με πολλά τυριά και αργό ψήσιμο. 
Το δύσκολο είναι πως πρέπει να την τυλίξεις, να πακτώσεις τα εξωτερικά φύλλα από κάτω χωρίς να ανοίξει η ζύμη. 
Τα έξω φύλλα πρέπει να αγκαλιάσουν τα πάνω φύλλα δίνοντας τους ένα πάτημα και όγκο. 
Ο,τι εγώ δεν μπορώ πια να αγκαλιάσω πραγματώνεται σε μια πίτα. 
Και θα είμαι ειλικρινής, η παρομοίωση της ενέργειας δε βοηθά πάντα, όμως είναι κι αυτή μια κάποια πραγμάτωση. 
Η ουσιαστικότερη πραγμάτωση έρχεται όταν τη μασουλάει ο παππούς μου. 
Φοβάμαι λίγο παρόλα αυτά να ξανακοιμηθώ. 
Δε θέλω άλλη μια υπενθύμιση. 
Θα ήθελα έναν συνεχή ύπνο χωρίς όνειρα κι εδώ κάτω βλέπω ομολογουμένως πολλά. 
Η καλή επικοινωνία με το μέσα όσο ευχάριστη κι αν είναι σαν κατάσταση με πιέζει σα μάνα που ρωτά πότε εσύ θα γίνεις μάνα, όταν ακόμα αισθάνεσαι πάρα πολύ παιδί. 
Σε κάθε περίπτωση είναι πάρα πολύ νωρίς. 
Ακόμα και στο ξωτικονήσι δεν καλοκαίριασε. 
Εγώ ακόμα δε βαπτήστικα στα αλμυρά νερά και μέχρι εκείνη τη μέρα, δεν είναι καιρός για μένα.
 Ο παππούς μου κλαίει για το χαμό της γιαγιάς, και λέει γιατί να φύγει εκείνη πρώτη κι όχι αυτός. 
Εγώ κάθε φορά του λέω, πως ποτέ δε γνωρίζουμε την ώρα μας. 
Έτσι κι εγώ, λίγο σα δικαιολογία μα πιο πολύ γιατί το πιστεύω, δε ξέρω ποιά είναι η ώρα η δική μου.
 Η ώρα για τα πάντα. 
Ξερω μόνο πως σήμερα το πρωί ήταν μια πολύ καλή ώρα για μια φρέσκια πίτα, για παραδοσιακά κρητικά σπαράγγια με αυγά, για λίγη παραπάνω λούφα με τσιγάρο στον καναπέ, για ένα φρέσκο βιβλίο. 
Κι όταν φτάσει η ώρα που θα μπορεί το σώμα να αγκαλιάσει ένα άλλο σώμα, μάλλον θα μου ξεφύγει και θα πω, αχ πόσο καιρό σε περίμενα. 

[πίνακας Alisya Severson]