σημειώσεις 25318 / τηγανιτή επέτειος

Θυμάμαι πάντα επετείους, ημερομηνίες και αριθμούς. 
23 Φλεβάρη το '16 έκανα το χειρουργείο, 10 Μάρτη φέτος έφυγε η γιαγιά. 
Επέτειος εθνικής εμβέλειας σήμερα. Μα όπως και στις προσωπικές, κρατάω μόνο τα καλά. 
Απ' το χειρουγείο τη στιγμή που η μάνα κράταγε τσίλιες για να καπνίσω στο παράθυρο. 
Απ' τη γιαγιά, θα θυμάμαι πάντα πως γέλαγε όταν την έτρεχα με το καροτσάκι στο διάδρομο του νοσοκομείου. 
Σήμερα κρατάω μόνο τον μπακαλιάρο. 
Σε κάθε πράγμα που δεν έχω μαγειρέψει έχω ένα παραπάνω άγχος. 
Το ίδιο που έχω όταν βγαίνω ραντεβού. 
Ειδικά όταν το γεύμα απευθύνεται στον παππού. Ξύπνησα χάραμα να ετοιμάσω το κουρκούτι, πήγα να δώ τη γιαγιά στο μνήμα της. 
Της τραγούδησα το Τη Υπερμάχω Στρατηγό, ήταν ο αγαπημένος της ύμνος, γι αυτό και τον έμαθα στο σχολείο. Μετά γύρισα κι άρχισα το μαγείρεμα. 
Πέτυχα τη σκορδαλιά. Κάηκα μια/δυό φορές μέχρι να μάθω να γυρνάω το ψάρι χωρίς να πιτσιλάω. Έρχεται μια δόση ο Στρατηγός, μου λέει "καλέ γιατί είναι φουσκωτά;" του κάνω, "ε κάτι ξέρει κι η μαγείρισσα". 
Δεν απάντησε αλλά μου κανε πατ πατ στο σβέρκο, και ρούφηξε λίγο την υπερμέγεθη μύτη του, ίσως να δάκρυσε. Βρωμάει όλο μου το είναι τηγανίλα. 
Μου 'πεσε η πίεση απ το σκόρδο. Έχω μια λάτζα ανάλογη θριαμβικού τραπεζώματος, και κλέβω απ το χρόνο καπνίζοντας και πίνοντας στον καναπέ. 
Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν κάνουμε και τίποτα στις μέρες μας, αλλά είναι και κάτι μέρες σαν αυτή που κάνεις εκεί δυό πράγματα και είναι όλη η μέρα σου γεμάτη απ' αυτά, για ένα ρημάδι χαμόγελο, για ένα "βάλτα στο ψυγείο τα υπόλοιπα θα τα φάω αύριο". 
Γι αυτό ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. 
Ίσως όταν πεθάνουμε μάθουμε πως όσο και να αλλάζουμε τις ώρες, ο χρόνος καθορίζεται από τους ανθρώπους. 
Από το πόσο τους ζήσαμε ή όχι, από τις στιγμές μας μαζί τους, τις απλές, που λέμε καμιά ιστορία, με έναν καφέ μπροστά, με γλυκά του κουταλιού, με ανθρώπους που ξέραμε όλη μας τη ζωή μα τους αγαπήσαμε μόλις καταλάβαμε πως εκείνοι είμαστε εμείς. 
Τα πουλιά πετούν χαμηλά, θα βρέξει πάλι. 
Ήρθε κι ο γάτος να φάει, να προλάβει. 
Γεμίζω με αναμνήσεις όσα τα λαϊκά τραγούδια του ραδιοφώνου σήμερα, όσες οι φουσκαλίτσες στον μπακαλιάρο μου, όσο μένει η γεύση του σκόρδου στο στόμα. 
Η ζωή είναι καλή, αν όχι ωραία. 

[πίνακας Sigrid Holmwood - Frying Fish]