σημειώσεις 27218 / οι λευκοί θάνατοι της κυρίας Νταλογουέι

Κατά γενική ομολογία παιδιά δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε υγειινή διατροφή. Είναι σαν να κάνουμε σεξ υπό μόνιμους όρους, ξέρετε τι λέω. Βρωμόπαιδα. 
Γενικά όμως θα παντρευτούμε καμιά μέρα και δε θα το καταλάβουμε. Βαθειά ανάσα. 
Τέτοια ατυχία πάνω στο κεφάλι μας και δε θα χουμε μούτρα να βγούμε και στη γειτονιά. 
Πιτόγυρο στο πιτόγυρο θα μας πουν κι ακαμάτες από πάνω, δε θα μας φτάνει που θα ζαλωθούμε τα ανάπηρα μέχρι να τα τινάξουμε, πρώτες και κακοζωισμένες. 
Σαν κάθε καλή οικογένεια κι εμείς. 
Έτσι κι εγώ κάνω την καρδιά μου πέτρα μια στο τόσο και κάνω κάνα λαδερό έτσι Χριστιανικό, αλλά τα τιγκάρω πάντα στη σάλτσα, έτσι για την εξάσκηση βρε αδερφέ. 
Και παθαίνω το εξής πρόβλημα πάντα, που ισούται με το να χεις καπνό φίλτρα κι αναπτήρα και να μην έχεις χαρτάκια. Τα κάνω υγειινά και παραδοσιακά και ελληνικά και μετά τρώω λίγο κι είναι χάλια κι απορώ πως επιβιώσαμε στην κατοχή. 
Ε και βάζω διπλό λάδι, διπλό αλάτι, διπλή ζάχαρη, δυό κουταλιές μπαχαρικά και μισό κιλό τυρί στο σερβίρισμα. Και λέω πάλι καλά γιατί θα τον ξεκάνω καμιά ώρα νωρίτερα από βουλωμένες αρτηρίες που κανείς δε θα καταλαβαίνει πώς γκένεν με την υποχρεωτική νηστεία. 
Μια γνήσια φαμ φατάλ γεννιέται μέσα μου, δηλητηριάζοντας αργά με ζάχαρη κι αλάτι τους λευκούς θανάτους, βγάζοντας πασέ το ακώνιο και τ' αρσενικό. 
Και εξυμνώ τη σοφία της Ελληνίδας μάνας, που πασούμι στο πασούμι, ρόλει στο ρόλει και κόλεστον νούμερο επτά από τα ΙΝΚΑ αλλά σταθερή, στο ύψος της, μια Μήδεια κρυμμένη πίσω απ την πατσαβούρα της. 
Και με τούτα και με κείνα, έτσι ξεπέρασα την κατάθλιψη που δεν έκανα καριέρα, που δεν πήγα να ψωνίσω λουλούδια σα τη Μις Νταλαγουέι, που δεν έβαλα σκούπα και πληντύριο. 
Ε έβαλα και ένα δεύτερο πιάτο φασολάκια, και κάθομαι τανάσκελα στον καναπέ να υποφέρω από πράγματα που λύνονται με μαλόξ κι όχι με ταβόρ, κι αυτό αγαπητοί μου είναι μια κάποια εξέλιξις. Βέβαια αύριο που δε θα 'χω καθαρό βρακί να βάλω θα ξανασκεφτώ το θέμα, αλλά που θα μου πάει, θα κάνω αγκινάρες αύριο να το ξεχάσω κι αυτό. 
Και το καλύτερο δε σας το πα, αυτή τη ρακή του παππού που χα στην κατάψυξη, να ξαφνικά που φάνηκε πολύ χρήσιμη μια που συντροφεύει τέλεια όλα τα φαγητά του Χριστού. Αμήν

[σκίτσο του Henry Matisse]