διάλογοι φαντασίας / 28618

Όταν δεν ξέρω

Και δεν ξέρω συχνά

Φαντάζομαι πως μιλάμε

Και ο χρόνος έχει σταματήσει

Πως σχεδόν έχεις αποκοιμηθεί

Και εγώ σταματάω να μιλάω

Για να σε χαζέψω

Και τότε

Έχω την ψευδαίσθηση

Πως ξέρω

Ενώ δεν ξέρω

Πιστεύω πως δεν περιμένω

Τίποτα

Ενώ περιμένω κάτι

Πάντα

Και όμως η συναναστροφή μας

Κάπως σαν να μου δίνει

Όντως μια απάντηση

Μα σε ένα μόνο ερώτημα

Ενώ υπάρχουν χιλιάδες

Αναπάντητα ερωτήματα

Μα ίσως τελικά

Να είναι μονάχα ένα

Ένα μοναδικό ερώτημα

Που να αφορά

Μόνο μια απάντηση

Εσένα

Και όχι εμένα

Γιατί μάλλον εγώ είμαι

Η ερώτηση

Και εσύ

Είσαι η απάντηση

Συχνά, συχνότερα

Δεν βρίσκω λέξεις

Κι έτσι οι συναναστροφές μας

Γίνονται περισσότερες

Κρατούν μέρες ολόκληρες

Και δε με αφήνουν

Να κοιμηθώ το βράδυ

Αν και είναι καλύτερα

Να ζω στο μυαλό μας

Από το να βρίσκω

Τις λάθος λέξεις

Που καίνε το λαρύγγι μου

Που πνίγουν τις μέρες μου

Καλύτερη η σιωπή

Που στοιχειώνει τα πράσινα δέντρα

Που ξεραίνει τα φρέσκα λουλούδια

Από τις λέξεις μου

Που είναι πάντα

Τόσο ανεπαρκείς όσο εγώ

Και τόσο ανύπαρκτες

Όσο εσύ

Κάθε ψέμα

Είναι καλό ψέμα

Αν το είπαμε γιατί

Η αλήθεια ήταν εικόνες

Ενός εφιάλτη

Που θυμόμαστε 

Για πάντα

Γι αυτό ας βρεθούμε

Και σήμερα

Και απόψε

Μέχρι να έχω καλύτερες

Δικαιολογίες

Μέχρι να μη πληγώνω

Τους πιο αδύναμους

Και να μη προσβάλω

Τους δυνατούς

Μέχρι να συναντηθούνε

Τα θέλω και τα πρέπει

Ο ουρανός και η θάλασσα

Μέχρι να μας τσιμπήσει

Μια μέλισσα

Και απ τον πόνο

Να μας κοπεί

Η φαντασία

Κι έτσι να πρέπει

Να έρθεις να με βρείς

Στην πραγματικότητα

-ο πίνακας είναι έργο του

Joseph Loruso