σημειώσεις 30318 / εικονική πραγματικότητα

Με τρομάζουν οι συσκευές εικονικής πραγματικότητας. 
Γιατί αισθάνομαι πως η δική μας δεν είναι πια αρκετή. 
Μετά επιβεβαιώνω πως για κάποιους από εμάς η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αρκετή. Απεχθάνομαι τις συνθετικές μυρωδιές. 
Το σπρέι που κάνει το σπίτι να μυρίζει πλαστικά λουλούδια της άνοιξης. 
Το χημικό που κάνει το σαπούνι να μυρίζει τεχνητή μαμά. 
Ανησυχώ για το τυρί που δε φαίνεται να είναι από γάλα, για τα τρόφιμα που έρχονται μέσα σε σακουλάκια. 
Λυπάμαι τα ασθενικά φυτά που μεγαλώνουν με πατερίτσες σε καχεκτικά μπαλκονάκια σε πόλεις με πολλές κεραίες και δορυφορικά πιάτα. 
Τρομάζω με τον ήχο που κάνει ο αποκωδικοποιητής το βράδυ και δε μου αρέσουν καθόλου οι φωνητικές εντολές στις συσκευές. 
Η λέξη "υπερσύγχρονο" μου θυμίζει τις μαύρες τρύπες. Αν μπείς δε ξέρεις που θα βγείς και τι θα βγείς κι αν θα υπάρχεις τελικά εκεί μέσα. 
Ο μεγαλύτερος μου φόβος όταν ήμουν μικρή ήταν πως θα πεθάνω σα το κοριτσάκι με τα σπίρτα, από το κρύο, κι ένας καλός άγγελος θα εμφανιστεί με το άναμα του τελευταίου μου σπίρτου να με πάει κοντά στον Θεό. 
Τώρα είναι πως ίσως προλάβω να ζήσω σε μια εποχή της διαμεσολαβημένης εμπειρίας, της διασωληνομένης απόλαυσης, που θα απολαμβάνεις τεχνητά ένα ωραίο κομμάτι γραβιέρα με μέλι. Απλά θα βάζεις τα γυαλιά της βίρτουαλ ριάλιτι και ένας αισθητήρας θα σου προκαλεί το άρωμα και τη γεύση. 
Με επιλογή απαλής μουσικής ασανσέρ, και εναλλαγή τοπίου. Φθηνότερα, καλύτερα, ανενόχλητα, όποτε το θέλετε και φυσικά χωρίς θερμίδες. 
Ελπίζω τελικά να πεθάνω σα το κοριτσάκι με τα σπίρτα, να μπω έστω σε μια μαύρη τρύπα που δε θα υπάρχω, παρά να μου πάρουν τη μαγεία των δικών μου αισθήσεων. 
Πριν γίνει ντροπή το να αγγίζονται οι άνθρωποι, πριν γίνει νόμος το να αγγίζονται μόνο για να γαμηθούνε, πριν γίνει γελοίο το να γράφεις ερωτικά γράμματα και να κάθεσαι κάτω από δέντρα. Πόση ζωή αντέχεις; 
Και μήπως τελικά δεν την αντέχουμε και προτιμάμε μια προσομοίωση; Κι ακόμα κι αν μια προσομοίωση του εαυτού μου ήταν μάλλον καλύτερη εφόσον κάποιος θα επέλεγε πόσο θα ήθελε να μιλάω ή πόση θα ήθελε την περιφέρεια μου, κάπως αισθάνομαι υπέροχα για όλη την πολύ αληθινή ατέλεια.