σημειώσεις 4318 / μπλέ σπίτι και ασημί γατί

Όταν ήμουν ακόμα τσιγγάνα κι ακόμα δεν είχα το μέρος που λέω σπίτι, κουβαλούσα μια τεράστια τσάντα με όλα μου τα συμπράγκαλα και κοιμόμουν σ' όποιο κρεβάτι είχε το χώρο να με χωρέσει. Πολλές φορές ήταν και το δικό μου αλλά το ένιωθα σα ξένο. 
Με τα χρόνια σκαρφάλωσα στο μέρος αυτό που δεν το βρίσκουν, και πήρα μαζί και τον ασημί εξωγήινο που με βρήκε κάπου στο ταξίδι. 
Άμα είσαι κοντρολ φρηκ στη σπάει να σκέφτεσαι πως το ταξίδι έχει νόημα μόνο άμα φτάσεις στον προορισμό, γιατί χάνεις το νόημα της ζωής που όλοι πιστεύουμε πως ξέρουμε ποιό είναι ενώ μάλλον δε μαθαίνουμε ποτέ. 
Όταν το πλοίο μας περνά από πραγματικά μεγάλες φουρτούνες, δε μας νοιάζει πολύ ποιός τελικά ήταν κότα και ποιός δεν ξεκαθάρισε τη θέση του. 
Μας νοιάζει απλά να έχουμε κάπου να γυρίσουμε. Κάποιον καλό μπαμπά να μας φέρει ταπεράκι. 
Τα τσιγάρα μας. Δυο ώρες παραπάνω ύπνο. Γερά πόδια να μας κρατάνε, δυνατά χέρια να δουλεύουν για εμάς. 
Κι υπομονή για να αντέξουμε το αυριανό ρηπήτ. 
Τελικά μέσα στη φουσκοθαλασσιά, το μόνο που αναπολώ πραγματικά είναι οι μήνες εθισμένοι στην αδρεναλίνη, που τρέχαμε στην Αθήνα και δε με ένοιαζε αν θα πεθάνουμε γιατί τότε νιώθαμε πολύ ζωντανοί. Πολύ ζωτικοί. 
Μα κάθε μέρα, παρά τη στασιμότητα και την όποια αντάρα μας βρεί, χαίρομαι που ανοίγω την πόρτα και ξέρω πως με περιμένει αυτή η τριχωτή ηλίθια, και που το μόνο που χρειάζομαι είναι η μεγάλη κούπα τσαγιού και μια φρέσκια πιτζάμα. 
Η ευγνωμοσύνη είναι γενικώς κάτι που καλλιεργείται, λένε κάποιοι. Εγώ νομίζω πως είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι, όταν "παρ'όλα αυτά" έχεις τόσα όσα χρειάζεσαι για να μπορείς και σήμερα να έχεις κάτι αρκετά δυνατό, για να κυνηγήσεις μια άλλη αδρεναλίνη, για να περπατήσεις ακόμα πιο γρήγορα, να γελάσεις πιο δυνατά, να πείς πιο πολλά σ'αγαπώ. 
Να γίνεις πιο γενναίος πάνω απ' όλα, να μη κρύβεσαι πίσω απ' το δάχτυλό σου, αλλά και να μπορείς και να πείς, c'est la vie, παραπάνω από μια φορά τη μέρα, ίσως. 
Τέλος, αυτή τη μπλέ λάμπα, κάπως την αγαπώ όσο το σπίτι μας πλέον.