σημειώσεις 4518 / ερωτική γεωμετρία

Ανασύρω πράγματα από τη μνήμη σαν να βγάζω ένα τσαλακωμένο χαρτάκι απ την τσάντα μου, πεταμένο κι άχρηστο. 
Το ξεδιπλώνω με τις άκρες των δακτύλων μου κι είναι όλα ξανά ζωντανά, είναι όλα ξανά δυνατά. Ισιώνω το χαρτάκι πάνω στο πόδι μου και το βάζω μέσα στο βιβλίο που διαβάζω. 
Όσα προσπάθησα να ξεχάσω τώρα τα χρειάζομαι στην επόμενη σελίδα. 
Απέναντι στο χρόνο είμαστε γυμνοί. 
Μα όχι άδειοι. Είμαι γυμνή κι απέναντι στους ανθρώπους, γιατί δεν είμαι άδεια. 
Κολυμπούμε σε ποτάμια, παρέα με τα ψάρια. 
Κορίτσια ποταμίσια μα όχι ψάρια του γλυκού νερού.
Είναι κρίμα να κατηγορείς τον εαυτό σου. Κανένας μας δεν έφταιξε. 
Στο τέλος κανείς δε θυμάται γιατί και πως. 
Όλα είναι κομμάτια της ίδιας ιστορίας. 
Καμιά φορά συννεφιάζει απότομα, κι εγώ χαίρομαι που ο καιρός είναι το ίδιο κυκλοθυμικός με εμένα. Καλή ευκαιρία να οδηγήσω τριάντα χιλιόμετρα έτσι για πλάκα. 
Για πλάκα κάναμε ούτως ή άλλως τα πάντα. 
Ίσως για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα μας να έφταιγε απλά ο αέρας. 
Ίσως για τη χαρά μας η παρατεταμένη ηλιοφάνεια. 
Μα όπως είπα δεν είχε σημασία τι έφταιγε. 
Τελευταία αισθάνομαι περισσότερο κοντά στα βράχια.
 Ξαπλώνω πάνω τους και τα αισθάνομαι να δονούνται. 
Όπως όλη η γη δονείται. 
Το σώμα μου παίρνει το σχήμα τους, οι αμυχές τους δε με κόβουν μα με χαϊδεύουν. 
Κι εγώ κλέβω το βάρρος τους. Γίνομαι βράχος. 
Έτοιμη να με λιώσουν τα κύμματα, να μου ψιθυρίσουν οι άνεμοι, 
τραγουδώντας μέσα απ' τις τρύπες μου. 
Να με θερμάνει ο ήλιος, να ψήσει το αλάτι στις κουφάλες μου. 
Και να είμαι εκεί μετά από χίλια χρόνια, 
βαστώντας τις ιστορίες όλων όσων ξάπλωσαν πάνω μου, 
των γλάρων που κοιμήθηκαν στις σπηλειές μου, 
της καβουρομάνας που μέσα μου γέννησε τα εκατοmμύρια παιδιά της. 
Σε έναν αιώνιο συνειδητό λήθαργο. 
Πέτρα με με την καρδιά της γής. 
Ερωτευμένη με τη σελήνη, ξαγρυπνώντας κάθε βράδυ να την κοιτώ,
 να περιμένω να ταράξει τα νερά που με βρέχουν, 
και να τα πάρει μακρυά μου όταν ξανά ηρεμίσει, 
μα ποτέ να μη γίνει δικιά μου. Και σκέφτομαι, ερωτική γεωμετρία. 
Δυό τέμνουσες ευθείες θα συναντηθούν σε ένα σημείο και θα συνεχίσουν να επεκτείνονται αιώνια σε αντίθετες κατευθύνσεις. 
Δύο παράλληλες ευθείες, δε θα συναντηθούν ποτέ, αλλά θα συνεχίζονται η μια δίπλα στην άλλη επεκταμένες στο άπειρο. 

[πίνακας, "back" stephen writh]