σημειώσεις 5318 / το πρώτο φιξάκι

Μια μέρα θα γνωρίσουμε τον έρωτα της ζωής μας και θα του πούμε πως περιμέναμε χίλια χρόνια για να τον βρούμε. 
Ελπίζω να θυμηθούμε τότε πως είμαστε θνητοί και το "για πάντα" είναι κάπως περιορισμένο. 
Το τελευταίο θα ήταν καλό να το θυμόμαστε με ή χωρίς έρωτα ζωής. 
Βέβαια κατέληξα πως τελικά δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι το χρόνο, γιατί σου δημιουργεί φόβο. 
Και ο μόνος εχθρός είναι ο φόβος. 
Δεν έχει τίποτα να χάσει πραγματικά όποιος δε φοβάται. 
Και κυρίως όποιος δε φοβάται τα όχι, τα δικά του και των άλλων. 
Το μόνο πράγμα που πάντα θα μένει στο τέλος είναι το πόσο αγαπήσαμε και μας αγαπήσανε.
Και το πόσο δεν έγινε αυτό γιατί δεν είχαμε χρόνο ή γιατί δεν είπαμε όχι σε ο,τι μας κράταγε μακρυά. Ακούω τη φωνή των εχθρών μου να λέει, "ωραία τα λες"  και σκέφτομαι πως ποτέ κανείς δε θα μάθαινε πως αυτό που φαίνεται, είναι αυτό που βλέπω εδώ και δύο ώρες όσο σκέφτομαι όλα τα παραπάνω και απορώ πως μετά από μια βδομάδα χωρίς ύπνο, έχω αυπνία, ξανά.
Η ρομαντική άποψη για τη ζωή χορεύει πάντα με τον επίκτητο κυνισμό.
Και τελικά σε αυτή την ταβανοθεραπεία, καταλήγω, πως ακόμα κι αν μας θεωρούν αδίστακτους ή ηλίθιους, το θέμα είναι να κάνουμε ο,τι μας λέει η καρδιά μας.
Να χαλάμε τα γαμημένα μας λεφτά όπου γουστάρουμε. Να είμαστε εκεί που θέλουμε να είμαστε και να ξέρουμε και γιατί το θέλουμε.
"Κλισεδάκια".
Φαντάζομαι εξίσσου βαρετά με όλα τα υπόλοιπα θέματα που συζητάμε, που ξεχειλίζουν από ενδιαφέρον.
Όλα τα ανούσια τσιτ τσατ μας για σειρές και ντελίβερι, όταν θα θέλαμε μόνο να ρωτήσουμε αν φαντασιώνεται τη διπλανή του στο λεωφορείο.
 Ή αν κρυφά διαβάζει τα ζώδια γιατί ελπίζει να λένε κάτι καλό και να γίνει πιο αισιόδοξη η Πέμπτη του. Φοβόμαστε όλοι τα ίδια πράγματα, κι κόσμος δεν αλλάζει γιατί οι φόβοι μας κυρίεψαν.
Όταν γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου, πέρα απ' τα χίλια χρόνια που περίμενα, θα πρέπει να θυμηθώ να του πω πως τα τελευταία ήταν πολύ βαρετά και κουραστικά,
και τι καλά που με βρήκε για να μιλάμε μέσα απ' τα φέρετρα για το πως εμποτίζουν τα χρυσάνθεμα και γίνονται μπλε.
Ως τότε θα προσμένω τις στιγμές που άλλοι καλούν διαύγεια, άλλοι συμπτώματα αυπνίας
κι εγώ, απλά "το φιξάκι"

[πίνακας Will Barnet-Woman Reading]