σημειώσεις 6418 / μια σουπιά

Αυθεντική κουζίνα σημαίνει ένα πράγμα, που είναι πάρα πολύ καλό από μόνο του. 
Μια σουπιά με λαδολέμονο, μαϊντανό και κρεμμύδι.
 Τίποτα άλλο δε χρειάζεται μια καλή σουπιά. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό μου λείπει απ' τους ανθρώπους. 
Πέρασα 15 χρόνια υποφέροντας για το πως μοιάζει το σώμα μου, για να καταλάβω πως δε με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που κρίνουν τη ζωή στη σάλτσα. 
Δε ξέρω τι φαγητό θα ήμουν, αλλά ο,τι και να ήμουν δε θα ήθελα να με έκανε νόστιμη η σάλτσα. 
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ένα πιάτο από μόνοι τους. 
Που δε κρύβονται πίσω από κανένα τέχνασμα, που η γεύση τους είναι σχεδόν ωμή, έντονη, αξέχαστη. Βαρέθηκα να με κρίνουν άνθρωποι-φαγητά κατάψυξης, φαγητά διαίτης, χυδαία γλυκά υποτιθέμενου μερακλήδικου ζαχαροπλαστείου. 
Να με προσεγγίζουν προσωπικότητες όμοιες με φθηνές κοτομπουκιές σε ΣΕΑ της Εθνικής Οδού, με ποιότητα ψυχής σα σάντουιτς σκυλοπνίχτη του Αιγαίου. 
Μωρό μου σήμερα νομίζω πως σε γνώρισα πραγματικά. 
Γιατί γνώρισα καλύτερα το κομμάτι που μιλώντας για εμένα, αφηγείται εσένα. 
Και η εικόνα σου είναι τόσο καθαρή, τόσο αυθεντική που δε θα μπορούσες να είσαι τίποτα άλλο, παρά μια παρομοίωση της Ταβέρνας που κάθε Ελληνικό νησί οφείλει να έχει. 
Σήμερα στην πρώτη τζούρα καλοκαιριού, ένιωσα να ερχόμαστε επιτέλους κοντά. 
Μπορεί να χε καλή ψαριά η βάρκα μας. Μπορεί να μάθαμε και να ψαρεύουμε γενικώς. 
Ίσως μάθαμε να ζούμε χωρίς τη σάλτσα. 
Ή να μη φοβόμαστε να μας πούνε λίγους. 
Θα κοιμηθώ με την άμμο στα πόδια, με λίγο λαδωμένα δάκτυλα, και με λίγη ρακή πεσμένη στη μπλούζα μου. Να κρατήσω εσένα πάνω μου, λιγάκι παραπάνω, ίσα ίσα να σε ονειρευτώ.