σημειώσεις 6518 / υπνοφύλακες

Άνεμοι βορειοδυτικοί και καιρός γενικά αίθριος. Βρώμικος Νότος. 
Το μυαλό μου σταματάει, πήζει σα τέλεια τετράγωνα τσιμεντένια τούβλα.
Κοιμάμαι ύπνους που ξυπνούν μικρά παιδιά. Οι ντομάτες μου φλώρισαν. Κι οι φράγκολες. 
Η γιαγιά μου γιόρταζε την ίδια μέρα που ο παππούς μου είχε γενέθλια. Κράτησα την αγαπημένη της φούστα. Μου τη χάρισε σε κάθε περίπτωση. 
Ακούω: Μια νύχτα στη Νάπολη γνώρισα έναν άγγελο που δε μπορούσε να πετάξει. 
Σήμερα συνάντησα ένα νεκρό κοτσίφι. Μείον ένας στη χορωδία μας. 
Αν σου σφυρίξουν τα κοτσίφια πρέπει να σφυρίξεις πίσω. 
Καλύτερα άγγελος που δε μπορεί να πετάξει ή κοτσίφι που γρήγορα θα πεθάνει; 
Μπορεί να περάσουν εξήντα χρόνια και κάποιος να μη μάθει πως τα κουκιά θέλουν τσιγάρισμα, αλλιώς η μεμβράνη τους δε βράζει. 
Μπορεί να περάσει μια ζωή και να μην έχουμε ερωτευτεί ούτε τον εαυτό μας. Ή μια ζωή που μπορέσαμε να ερωτευτούμε μόνο τον εαυτό μας. 
Αν τον είχαμε αγαπήσει θα είχαμε ευκαιρίες να ερωτευτούμε και κάποιον άλλον. 
Τα παλιά τα χρόνια οι γυναίκες χτενίζονταν στις αυλές. Ευτυχώς εδώ το κάνουμε ακόμα. Βάζουμε ροδόνερο στον ελληνικό. Περπατάμε ξυπόλητοι. Εγώ τουλάχιστον. 
Κοιμάμαι στη βεράντα, μόνο μου λείπει μια κουνουπιέρα. 
Οι άνθρωποι που μου λείπουν περισσότερο δε το ξέρουν. Ήδη ξυπνάω ιδρωμένη μες τη νύχτα. 
Κάποιο βράδυ θα το σκάσω και θα έρθω να σε βρώ στον δικό σου ύπνο. 
Θα βάλω ένα όνειρο πίσω απ' τα μάτια σου για να ξέρεις πόσο σε αγαπώ. 
Θα γυρίσω πίσω και θα καπνίσω μέχρι να ξημερώσει, να ξέρω πως δε σου χάλασε το όνειρο. 
Μετά θα κοιμηθώ εγώ γιατί θα ξέρω πως τώρα με σκέφτεσαι εσύ. 
Θα κρατάμε σκοπιά στην αγάπη κι έτσι θα είναι αιώνια. Θα πιούμε καφέ στον ήλιο μια μέρα. 
Ξανά. Σύντομα. Θα ζωγραφίσουμε τα όνειρα μας. Μπορεί να ακούσουμε τον άνεμο παρέα. 
Κλείνω τα μάτια στο απομεσήμερο και σκέφτομαι όλα τα πρόσωπα σας να χαμογελούν. 
Χαμογελώ και εγώ. Βάζω τη φούστα της γιαγιάς στη ντουλάπα. Χαϊδεύω το γενναίο σκύλο με το πόδι. Αποκοιμιέμαι.  

[πίνακας του Lucien Freud]