Ανάλυση στον Καρκίνο
Νιώθω πως η ενηλικίωση δε μου ταιριάζει καθόλου τελικά. Και ταυτόχρονα, σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα άλλο πέρα από τον ενήλικο εγώ. Ίσως γερνάω. Όμως τα σημάδια των γηρατειών ήταν πάντα εδώ. Με ενοχλεί η φασαρία. Μένω σε αυτό το παλιό σπίτι πάνω το δρόμο. Ακούω κάθε αυτοκίνητο που περνάει, πρωί και βράδυ. Καμιά φορά οι περαστικοί πετάνε σκουπίδια στην μπροστά αυλή. Δε τα μαζεύω, με στεναχωρούν απίστευτα. Ο χρόνος καθορίζεται από τα αυτοκίνητα που περνάνε. Συχνά από τις ξυλωμένες εξατμίσεις από τα μηχανάκια. Τα ακούω όλη μέρα. Και όλη νύχτα. Αισθάνομαι σα να ζώ σε ένα γκισέ διοδίων. Αναρωτιέμαι πως να είναι ξαφνικά να μην ακούς τίποτα. Ούτε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, ούτε τς εξατμίσεις. Ούτε τους περαστικούς. Ούτε τίποτα. Ίσως αν άκουγα τις σκέψεις μου σε αυτό το σπίτι να μην είχαν γίνει όλα κιμά. Αλλά πάντα αυτό δε κάνουμε; Μια λογική εξήγηση σε ένα παράλογο μυαλό.
Το σπίτι στο οποίο ζω έχει ένα τεράστιο κήπο. Οι κήποι συχνά παρουσιάζονται ως μια ευλογία, ειδικά στις ταινίες. Όμως οι κήποι θέλουν πάρα πολύ φροντίδα, κι εγώ είμαι οριακά ανάξια να φροντίσω τον εαυτό μου. Μάλιστα, έχω απωθημένο να πάρω μια μέρα ένα χρυσόψαρο. Γιατί σκέφτομαι πως ίσως είναι το μόνο πλάσμα που μπορώ να φροντίσω, κι ίσως αισθανθώ ικανοποίηση που επιτέλους στάθηκα αρκετή, ικανή. Φυσικά και φροντίζω, όσο μπορώ τον μεγάλο κήπο. Στην αρχή ήταν υπέροχα, φυσικά. Μα όλα στην αρχή είναι υπέροχα, φυσικά. Το πότισμα του κήπου εξελίχθηκε μέσα από διαδοχικά ποτίσματα και ξεχορταριάσματα, ένας μπελάς, με πολλά κουνούπια, πολλά χώματα και πολύ ιδρώτα, τρείς φορές την εβδομάδα.
Δε ξέρω αν το ανέφερα, μα το σπίτι στο οποίο ζω είναι το σπίτι του παππού μου. Ο παππούς μου έχασε τη γυναίκα του τη γιαγιά μου, πριν από τέσσερις μήνες. Εκ τοτε, ζώ εδώ. Και τον φροντίζω. Μαγειρεύω, πλένω τα πιάτα, καθαρίζω το σπίτι, φροντίζω τον σκύλο και τον γάτο, φροντίζω τον κήπο. Ο παππούς μου είναι ένας βαθειά ψυχωτικός άνθρωπος. Βασανίζεται από μια μανία καταδίωξης. Όλοι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, να τον κοροϊδέψουν, να του κάνουν κακό. Ακόμη κι εγώ. Ο παππούς μου απ' όταν πέθανε η γιαγιά σταμάτησε να βλέπει. Άρχισε να φοβάται πως η ζωή μας στο σπίτι κινδυνεύει από επίδοξους ληστές και βιαστές. Με ανάγκασε να μην αφήνω κανένα παράθυρο ανοιχτό, καμία κουρτίνα τραβηγμένη. Σχολίαζε πάντα το μήκος από το σορτσάκι μου. Ο παππούς μου έχει καταπιεί ένα ρολόι. Αν δεν ξυπνήσω ως τις 12, και συχνά ξυπνάω τόσο αργά, διότι δεν κοιμάμαι εύκολα το βράδυ, έρχεται και με ξυπνάει. Και κάθε φορά εγώ στεναχωριέμαι και θυμώνω.
Καμιά φορά τσακώνομαι με τον παππού μου, γιατί αρχίζει και φωνάζει γιατί του μπήκε κάποια έμμονη ιδέα. Τότε ο παππούς μου κάνει ότι πεθαίνει. Την πρώτη φορά που έγινε αυτό, ανησύχησα πραγματικά πως πεθαίνει, που πήρα τη μητέρα μου. Εκείνη μου είπε πως ίσως θα έπρεπε να φύγω. Ήταν απογοητευμένη. Πλέον ξέρω πως κάνει πως πεθαίνει στα ψέματα. Πως τα λόγια που μου λέει κάθε φορά δε τα θυμάται μετά. "Εκμεταλλεύεσαι την κατάσταση μου", "Δεν είσαι εσύ κόρη της μάνας σου." "Ντροπή σου έχεις πάει και στο πανεπιστήμιο" "Ντροπή σου να αντιμιλάς". Κάθε φορά μου λέει και κάτι καινούργιο. Αναρωτιέμαι αν τα ψαρεύει από σαπουνόπερες στην τηλεόραση ή πράγματι είναι τόσο ευρηματικός. Μέχρι το απόγευμα έχει ξεχάσει οτιδήποτε είπε και μου ζητάει περίεργα φαγητά να του κάνω, ή χάρες, ή θελήματα.
Αυτό που με στεναχωρεί όμως περισσότερο είναι πως ακόμα κι όσοι ξέρουν για όλα αυτά εδώ, θεωρούν πως είμαι αχάριστη και πως δεν εκτιμώ ο,τι μου δώθηκε. Κάθε φορά, θυμώνω και λέω, ωραία έλα κάντο στη θέση μου να δείς πως θα είναι. Σταδιακά, η οικογένεια μου με εγκαταλείπει. Κάποια στιγμή έχασα όλους τους φίλους μου, για να βρώ καινούργιους και να απογοητευτώ και από αυτούς. Εν μέρει έστω. Πριν αρκετό καιρό, μπορεί να ήταν και τρείς μήνες πριν, πέρασα μια φάση τόσο έντονης απομόνωσης, κατά την οποία αποφάσισα να ζήσω μόνη στον κόσμο. Και μετά έγινα πάλι συναισθηματική με οποιονδήποτε μου έδωσε προσοχή. Βέβαια, έτσι είναι ο άνθρωπος, δεν μπορεί να ζήσει πράγματι μόνος όσο κι αν το θέλει. Συχνά μάλιστα αναπτύσσει σύνδρομα.
Εγώ πάσχω από σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τρέφω συναισθήματα για τον απαγωγέα μου. Ο παππούς μου, ο απαγωγέας μου, πάσχει από σύνδρομο του Μινχάουζεν. Είναι κατ' επιλογήν ασθενής.
Μόνοι οι δυό μας, με ένα σκύλο σε περιορισμό κι έναν γάτο που φαίνεται να πάσχει από όλες τις γατίσιες ασθένειες, παρατημένοι στο βρώμικο Νότο, ξεχασμένοι απ' όλους. Ένα λυμένο πρόβλημα για τον κόσμο και μια άρρωστη ζωή για τους συμμετέχοντες.
Τί είναι αυτό; Είνα κατάθεση ψυχής; Είναι αποτέλεσμα μιας βαθειάς μοναξιάς και της αδυναμίας μου να συνδεθώ με πράγματα και ανθρώπους; Ίσως. Κι αυτά πρέπει να γραφτούν. Όταν γράφω τα πράγματα συχνά δεν έχω συναισθήματα για αυτά. Συχνά όμως δεν έχω και καθόλου συναισθήματα, διότι δε μπορείς να επιλέξεις ποιά θα είναι αυτά. Μπορείς μόνο να επιλέξεις αν θα έχεις ή όχι.
Κι εγώ αναγκαστικά επιλέγω να μην έχω.
Όμως μερικές φορές, ειδικά για όσους είναι επιλεκτικά ασυναίσθητοι, φτάνει μια στιγμή να αποκρυσταλλώσουν την πραγματικότητα τους για λόγους επιβίωσης. Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα σε όλους μας, που είναι ακέραιο σαν βράχος. Συμπαγές σαν ένα πέτρωμα. Και απόλυτα αληθινό. Άλλοι το λένε "το αίσθημα της αυτοσυντήρησης". Εγώ δε ξέρω πως το λέω, ενδεχομένως να προτιμώ τη λέξη ίζημα. Είναι το κατακάθι όλων. Αυτό που μένει, που σημαίνει ο,τι συμβαίνει.
Στο βάθος είμαστε πραγματικά ο,τι είναι καλύτερο για εμάς. Είμαστε σκληροί και λογικοί. Μας διαβάλουν τα συναισθήματα μας και ο ψυχώσεις μας.
Ο λόγος που τα κάνω κάθε φορά κιμά, και βρίσκομαι πάντα στο ίδιο σημείο χάους και καταστροφής, είναι πως μου λείπει η επιμονή στην ακεραιότητα μου. Το συναίσθημα με ερεθίζει και συχνά χάνω την αποφασιστικότητα μου, χάνω τη λογική μου, χάνω το στόχο μου.
Τώρα ίσως κάποιος θα περίμενε πως υπάρχει κάτι το διδακτικό σε αυτό το κείμενο. Πως τώρα θα προβώ σε κάποια φιλοσοφία και θα ανάγω την κατάσταση σε μια γενική αλήθεια, καταλήγοντας κάπου σχετικά με τη φύση ή τη σημασία της ζωής. Δυστυχώς δεν έχω τέτοιο στόχο. Δεν έχω ανάγκη να σχολιάσω. Κυρίως έχω την ανάγκη να παρατηρήσω. Να καταγράψω πληροφορίες που για άγνωστους λόγους στον τυχαίο αναγνώστη, μα γνωστούς σε εμένα, έχουν σημασία. Και χαίρομαι γιατί αυτό με κάνει μη συγγραφέα. Μη ποιήτρια. Με κάνει απλά άλλη μια φωνή στο κενό. Μια τυχαία γκρίνια που παράκουσες. Η διπλανή σου στο λεωφορείο που μιλάει σε κάποια φίλη της και της λέει ο,τι την απασχολεί.
Η μεγαλύτερη μου φαντασίωση, είναι να μιλήσω σε κάποιον που να εμπιστεύομαι τόσο πολύ ώστε να μπορέσω να πω όσα θέλω ακριβώς όπως τα νιώσω, και να ξέρω πως η αντίδραση του θα είναι αυτή που περιμένω. Ίσως ο κόσμος μας δεν είναι ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο. Και ίσως πραγματικά έχω γίνει τελείως ασέξουαλ για να έχω αυτή τη φαντασίωση.
Τελικά ίσως έχω κάτι να σχολιάσω. Νομίζω πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προκαλούμε χάος, να τα κάνουμε όλα πουτάνα, να καταστρέψουμε τα πάντα. Εφόσον με κανέναν δε μπορούμε να είμαστε πραγματικά ειλικρινείς, ίσως δικαιούμαστε να πιστεύουν όλοι ένα ψέμα για εμάς. Κι αυτό δεν ξέρω αν είναι μια βαθειά εγωιστική σκέψη, ή μια τρομερά απελευθερωτική από την άλλη.
Μα ούτως ή άλλως αυτή η ζωή μας έχει αποδείξει πως το πιο σοβαρό πρόβλημα μας, είναι πως θα βγάλουμε χρήματα για να ζήσουμε. Κι έτσι κι εγώ γίνομαι ασυναίσθητη. Τα χρήματα αγοράζουν τα πάντα εκτός από τα συναισθήματα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου