Το σύνδρομο του Καθρέπτη: Όταν γίνεσαι ο,τι θέλεις να δούν. / KLIK magazine

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 5 Απριλίου 2016

Όχι δεν μιλάω για την αυταρέσκεια, μα πολύ περισσότερο για την τάση μας να αρέσουμε σε όλους, και κυρίως στους ανθρώπους που βλέπουμε ερωτικά.

Η αλήθεια είναι πως μιλάω πολύ. Μερικές φορές βέβαια νιώθω πως δεν μιλάω όσο θα έπρεπε, κυρίως όταν κάτι με ενοχλεί. Στα διάφορα βιωματικά κείμενα που έχω αναρτήσει, γίνεται σαφές πως είμαι μεγάλος σχεσάκιας. Από τη μια σχέση στην άλλη υπήρξαν σαφείς διαφοροποιήσεις, και άνθρωποι που στιγματίστηκαν δίκαια ή άδικα, από το μεγάλο «Μ», φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει το «Μ». Μετά όμως από όλα αυτά τα χρόνια του μόνιμου μπες-βγές στη δέσμευση, πρόσφατα είχα μια έκλαμψη, που κάτι μου λέει πως πολλοί θα συμμερίζεστε.


Μετά τον πρώτο μου γκόμενο ο οποίος με παράτησε εν μια νυκτί, πάνω που ήταν ταγμένος στον έρωτα του για μένα, όλα άλλαξαν. Ποια όλα όμως; Στην πρώτη σου σχέση, συνήθως είσαι σχετικά ακομπλεξάριστος. Δεν ξέρεις ακόμα τα κατατόπια στον έρωτα, ούτε ξέρεις ακριβώς ποια είναι τα κολπάκια για να κάνεις τον άλλον να ξεμυαλίζεται. Αν υπάρχουν τέτοια κολπάκια, έστω. Γι αυτό δεν ξεκολλάμε εύκολα από τον πρώτο έρωτα, γιατί ο πρώτος αυτός έρωτας, μας καθορίζει στο πως θα είμαστε από εκεί και πέρα στην συνέχεια της ερωτικής μας ζωής.

Για τους περισσότερους, ο έρωτας αυτός, είναι μια παταγώδης αποτυχία, ένα τεράστιο απωθημένο, πενήντα κουτιά χαρτομάντιλα και μια πικρία που θα σε ακολουθεί αιώνια. Ίσως κι εσείς σαν κι εμένα, να βρεθήκατε έξω από το σπίτι του, να βάλατε το «Δικός σου για πάντα» ή άλλα γνωστά καψουροτράγουδα και ίσως η ιστορία σας να είχε επική συνέχεια, με μια σχεδόν-επανασύνδεση, ένα διαρκές κυνηγητό και κρυφτούλι, και φυσικά θα έληξε άδοξα, αφήνοντας σας εκατέρωθεν σε χλωρό κλαρί και μη ξέροντας που πάνε τα τέσσερα στο θέμα του έρωτα.

Μετά λοιπόν την πρώτη και μοναδική απενοχοποιημένη μου σχέση, όπου έλεγα ο,τι με ενοχλούσε και δεν καταπιεζόμουν σε τίποτα, επήλθε η «χαβούζα» της καταπίεσης η οποία με κατάπιε. Το ότι ο πρώτος γκόμενος σε παράτησε και γκρέμισε στο φευγιό του ο,τι εγώ θεωρούσα πραγματική αγάπη, μου δημιούργησε την εμμονή για αποδοχή, την οποία αποζητούσα σε ακραία μορφή, και ήμουν διατεθειμένη πλέον να κάνω τα πάντα ώστε να μη ξαναφάω τη γλαρόσουπα που με κέρασε ο πρώην.

Ως εκ τούτου, και επί έτη πολλά, όποιος κι αν ερχόταν στη ζωή μου, όσο παλαβός ή αταίριαστος ήταν για μένα, αγνοούσα τα μάλα πάσα προειδοποίηση και ενέδιδα στο να δημιουργήσω μια κατάσταση μόνιμης θαλπωρής και αποδοχής. Για να σας δώσω να καταλάβετε καλύτερα το συναίσθημα, σας παραπέμπω να ακούσετε το «Καθρέπτης» του Φοίβαρου του Δεληβοριά (ναι είμαι Δεληβοριανή γκρούπι από πάντα) που αναλύει σε βάθος και επ’ ακριβώς την κατάσταση. Γινόμουν σε κάθε ιστορία του ημερολογίου του σχεσάκια, ο καθρέπτης του άλλου. Για μένα ήταν πολύ εύκολο, γιατί ως κοινωνικότατο ον που είμαι, ήξερα πολύ καλά να διαβάζω τα patterns του άλλου, να καταλαβαίνω τι τύπος είναι, και να αντικατοπτρίζω σαν καθρέπτης τον εαυτό του στην θηλυκή εκδοχή.

Εκείνος θα νόμιζε, εύλογα, πως ήμουν το άλλο του μισό, κι εγώ είχα νικήσει στο παιχνίδι που λέγεται έρωτας και ολική κατάκτηση. Ας δούμε την παθογένεια στην παρούσα περίπτωση: ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΣ. Φυσικά και δεν το έκανα επίτηδες ούτε συνειδητά. Όμως το έκανα. Και φυσικά μετά το πέρας του πρώτου τριμήνου -max τετραμήνου-  η καταπίεση άρχισε να γίνεται αφόρητη για εμένα, κι άρχιζα να κλωτσάω στον κάθε κατακαημένο, επειδή δεν ήταν αυτό που ήθελα εγώ. Πολλοί μη-ψυχαναλυτές που προσπάθησαν να ψυχαναλύσουν την κατάσταση μου, θεώρησαν πως αυτό γινόταν γιατί μέχρι την παρούσα στιγμή δεν ήξερα τι έψαχνα στη ζωή μου. Μέγα λάθος, πάντα ήξερα τι έψαχνα στη ζωή μου. Τι αξίες ζητούσα από το ταίρι μου, και φανερά δεν έβρισκα πουθενά. Εύκολο είναι αν το σκεφτείτε. Απλά παρακαλείσθε ως ανατρέξετε στις αξίες που σας έδωσαν από το σπίτι σας. Και ειλικρινά πιστεύω πως όλοι λίγο ή πολύ ξέρουμε από όταν είμαστε πλέον ενήλικες τι ακριβώς ψάχνουμε στον Άλλον.

Εν πάσει πριπτώσει, να συνεχίσω λέγοντας, πως κάθε μου σχέση κατέληγε στους απίστευτους καβγάδες σε σημείο ρεζιλέματος και θρηνήσαμε θύματα (υλικά και άυλα), και φυσικά και τσακωνόμασταν γιατί δεν ταίριαζαν οι ιδιοσυγκρασίες μας. Τον εκάστοτε άνθρωπο τον τρέλαινα, γιατί νόμιζε πως είμαι σχιζοφρενής. Τα πράγματα που αρχικά του παρουσίαζα πως μου αρέσουν (καθρέπτη, καθρεπτάκι) είχαν πάει περίπατο, και φαινόταν το πραγματικό μου είναι. Εκείνοι μη ξέροντας τι να κάνουν αλλά όντας ήδη ερωτευμένοι μαζί μου, κατέληγαν να καταπιέζονται και οι ίδιοι, μη ζώντας τη ζωή που είχαν φανταστεί με το ταίρι τους, μη ξέροντας καν ποιος άνθρωπος είναι το ταίρι τους.

Πράγματα που αρχικά δεν έλεγα ότι με πειράζουν, ξαφνικά δεν άντεχα να γίνονται και γινόμουν έξαλλη. Εκείνοι κοίταγαν σαν χάνοι, γιατί δεν είχαν ιδέα πως κάτι με πείραζε. Που να είχαν, λες και το είπα ποτέ. Πράγματα που υποτίθεται πως μου άρεσαν, δεν μου άρεσαν ποτέ πραγματικά, και παρότι εκείνοι προσπαθούσαν να με ευχαριστήσουν έτρωγαν μόνιμη πόρτα και έχαναν την αυτοπεποίθηση τους. Απόρριψη, σκληρή τιμωρία.

Κάποια στιγμή, πήρα χαμπάρι την κατάσταση, ακριβώς πριν πάω να κάνω το ίδιο λαθάκι, από συνήθεια. Και εκεί είδα ότι είμαι καθρέπτης, πως καταστρέφω κι εμένα και τον άλλον και χάνω χρόνια και εμπειρίες πολύτιμες για την ζωή. Κάπου εκεί κατέρρευσε και ο «σχεσάκιας» και μάλλον κάπου εδώ τελειώνουν και τα ημερολόγια του. Ξαφνικά δεν είχα την ανάγκη να ρίξω τον άλλον, κι όλα αυτά μου φαινόταν ένα τεράστιο ψέμα, αρχικά απέναντι στον εαυτό μου που τον καταπίεζα σε σχέσεις χωρίς ουσία, και κατά δεύτερον απέναντι στον άλλον που του επέβαλα να με ερωτευτεί για να καταλάβει κι εκείνος πως άλλη γυναίκα ερωτεύτηκε, και με άλλη γυναίκα κοιμάται. 

Κάπου εκεί έμαθα να λέω «όχι». Κάπου εκεί έμαθα να αφήνω την μικρή καταπιεσμένη φωνή μέσα μου, να μιλάει και να λέει ο,τι πραγματικά της κατέβει. Αν ήθελε να κάνει κάτι την άφηνα, αν δεν ήθελε να κάνει κάτι δεν της το επέβαλα. Αν η φάση μου φαινόταν πως δεν είναι για μένα, δεν επέμεινα, δεν έβγαλα τη μαγεία που κάθε Καθρέπτης μπορεί να βγάλει μπροστά για να πείσω τον άλλον. Σκέφτηκα για πρώτη φορά πως δεν με νοιάζει να είμαι μόνη αν το να είμαι με κάποιον με κάνει να βαριέμαι. Σκέφτηκα για πρώτη φορά πως δεν είναι απαραίτητη η επιβεβαίωση της «σχέσης» για να νιώσεις ασφάλεια, και θυμήθηκα εκείνο το σύνθημα που διάβασα σε ένα τοίχο -τελείως άσχετο, μα πόσο to the point τελικά;- το «όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης». Ναι οκ, όλοι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς, αλλά μη ξεχνάμε πως η ανασφάλεια, είναι μια κατάσταση που προκύπτει κατά βάσει από μέσα μας και όχι από τους άλλους. 

Αν δεν ήσασταν ποτέ σχεσάκιας, κι αν ποτέ δεν νιώσατε Καθρέπτης, μάλλον όλα αυτά θα σας φαίνονται γελοία, και καταστάσεις που ούτως η άλλως θα περάσει κάποιος μεγαλώνοντας. Αν όμως το καλοσκεφτείτε, πόσες φορές εσείς που δεν είστε τίποτα απ’ όλα αυτά, χαμηλώσατε τα standards σας, είπατε ναι, καταπιεστήκατε για οποιονδήποτε λόγο και δεν είπατε ακριβώς αυτό που θέλετε όποιον κι αν είχατε απέναντι σας; Άλλο η διπλωματία και άλλο η καταπίεση. Αποτάξτε τον δαίμονα σας, και γίνετε εσείς δαίμονας. Αφήστε πίσω την ανασφάλεια, ή ακόμα καλύτερα αγκαλιάστε την και μάθετε να κοιμάστε αγκαλιά με το μαξιλάρι σας, πριν οι λάθος επιλογές σας, σας φέρουν στο σημείο να κοιμάστε με τον πάλαι ποτέ «έρωτα» σας που σας πήρε πόσα χρόνια από τη ζωή σας, σε χωριστές  κρεβατοκάμαρες. Αυτά. Αντίο Καθρέπτη. 

Υ.Γ.: Σκέφτηκα πολύ να ανεβάσω αυτό το κείμενο, ή όχι, γιατί άνοιξα χαρτιά που ήταν μακράν προσωπικά και κατά κάποιον τρόπο αφορούν και άλλους. Όμως, πρόσφατα ρώτησα την μια μου τη φιλενάδα, αν σε μια αντίστοιχη άλλη και πιο βιωματική περίπτωση εξέγερσης του εαυτού μου έγινα πολύ «Θεοδώση». Και μου απάντησε, πως ναι φυσικά και έγινα πολύ Θεοδώση, μα τι κακό έχει η Θεοδώση; Ντροπή μας θα ήταν να μην είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε, και να μη πούμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να πούμε, ακριβώς όπως το νιώθουμε ή ακριβώς όπως μας βγήκε να το γράψουμε. Μη φοβηθείτε να είστε πολύ «εσείς», γιατί δε θα μπορούσατε να είστε κανένας άλλος και κάντε ακριβώς αυτό που θα σας βγεί να κάνετε.