Η ιστορία των αυγών του δράκου (μέρος δεύτερο) / KLIK magazine

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στς 26 Φεβρουαρίου 2016

Θα συνεχίσουμε το παραμύθι μας από εκεί που το αφήσαμε… Σχεδόν. Γιατί τελευταία φορά που εξιστορούσα το μύθο των Αυγών του Δράκου, τίποτα δεν είχε αρχίσει ακόμα, και τότε γελάγαμε ακόμα. Και «όποιος γελάει δεν ξέρει ακόμα τη φριχτή αλήθεια», λένε.  Μα ας τα πιάσουμε τα πράγματα σιγά σιγά. Όταν ο απαράδεκτος αυτός υπάλληλος του υπέροχου υπέρηχου, που αποκάλυψε πως κουβαλούσα τα αυγουλάκια του δράκου μέσα σε ένα αχλάδι (ποιητικός τρόπος απόδοσης της πάθησης που ονομάζεται κατά ξενέρωτους γιατρούς «χολολιθίαση») οι αγαπητοί γονείς μου, έκλεισαν άμεσα ραντεβού με τον Δόκτωρ Νιόνιο.  Μέγιστος χειρούργος και με φήμη Αθηναίζικη καθώς ήταν ο Νιόνιος, ήταν απ’ αυτούς τους γιατρούς που διατηρούν γραφείο επί της Βασιλίσσης Σοφίας, σε μια από τις αείμνηστες πολυκατοικίες με τα τρομερά φουαγιέ. Ε, όπως είδα κι εγώ το ωραίο το φουαγιέ, αποφάσισα να αποτάξω τη γενική μου απέχθεια προς τη δυτική ιατρική, και σαν καλό κορίτσι που είμαι, να ακούσω τη φωνή της λογικής (της μητέρας μου της Ζωής δηλαδή, εγώ είμαι πλήρως παράλογη, κατά πως φαίνεται) και να πάω να με γνωματεύσει ο κύριος Νιόνιος.



Η οικογένεια μας έχει μια ροπή προς κάθε τι παράξενο, ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, τείνουμε να προσκαλούμε κοντά μας, όλο παράξενους ή μισότρελους ανθρώπους και τις αντίστοιχες καταστάσεις που τους ακολουθούν. Καθώς αυτή είναι η κατάσταση μας λοιπόν, δε θα μπορούσαμε παρά να πέφταμε σε συγχωριανό του πατριού μου του Κούκι -από το νησί του την Κεφαλονιά- πράγμα που έδωσε την άνεση στον Δόκτωρ Νιόνιο, αφού μου πετάξει ελαφρά τη καρδία πως η μόνη λύση για την περίπτωση μου είναι η ολική αφαίρεση χολής, να ρωτήσει με ένα nano-second διαφορά, αν ξέρει την τάδε συννυφάδα από την Πέρα Ραχούλα. Εγώ βίωνα τον εσωτερικό μου θάνατο, ο οποίος συνοψιζόταν σε μια από τις πιο μισητές μου λέξεις , «εγχείριση» ενώ οι άλλοι κάνανε chit-chat χαλαροί κι απλωμένοι σε ωραίες βελούδινες πολυθρόνες. Όταν κατάφερα να τους συνεφέρω όλους και να επικεντρωθούμε στο πραγματικό πρόβλημα,  άρχισα να κάνω τις χίλιες ερωτήσεις στον γιατρό για το αν υπάρχει εναλλακτική θεραπεία, ποιες οι επιπτώσεις, ποια η διαδικασία και τα λοιπά. Φυσικά και ο γιατρός ως ήτο αναμενόμενο, δήλωσε πως η εγχείριση είναι τόσο ρουτίνας, που η ευκολία της παρομοιαζόταν με το να αλείφεις λιωμένο βούτυρο σε ψωμάκι. Φυσικά, εν τέλει, κατάφερε να με καθησυχάσει απειλώντας με πως αν δεν έκανα την εγχείριση κινδύνευα να πεθάνω από Παγκρεατίτιδα. Το οποίο δεν έψαξα τι είναι για να μην έχω άλλες κρίσεις πανικού.

Στοπ εδώ, ακολουθεί εγκιβωτισμένη αφήγηση: Οι επόμενες δύο εβδομάδες από εκείνη την ημέρα, έχουν καταγραφεί στη μνήμη μου σαν fast track ταινιάκι, όχι και τόσο μικρού μήκους. Εγώ να παίρνω δρόμους και μαγαζιά, ρωτώντας μύστες και θεραπευτές, ψάχνοντας εναλλακτικές θεραπείες που να μη κοστίζουν τα μαλλιά της κεφαλής μου (δεδομένου ότι η λαπαροσκοπική εγχείριση καλυπτόταν στο 100% από την ασφάλεια που αδρά πλήρωνε η μανούλα μου τόσα χρόνια) και να μην θέλουν και 3 μήνες να δράσουν. Το αιώνιο πρόβλημα του χρόνου, με κυνήγησε κι εδώ. Μέσα στο διάστημα που η κάθε εναλλακτική θεραπεία θα χρειαζόταν για να δράσει, κάποια πέτρα θα μπορούσε να αποκολληθεί από την χοληδόχο κύστη να πάει ταξιδάκι στα ενδότερα μου, και να κινδυνεύσω να πεθάνω από Ίκτερο. Με χίλιους ανθρώπους μίλησα και χίλιες γνώμες πήρα. Χίλια ματζούνια, κουρκουμάδες, βότανα ήπια και ειδικά φαγητά έφαγα, μέχρι και μηλόξυδο πήγα και πήρα βιολογικό και το έπινα σε σφηνάκια. Δεν περίμενα αποτελέσματα σε δύο εβδομάδες. Δεν περίμενα όμως να αρχίσουν οι ταχυκαρδίες. Όχι ότι είναι στα συμπτώματα της χολολιθίασης. Είναι στα συμπτώματα της κάθε εμπειρίας που μας κάνει να νιώθουμε πιο κοντά στο θάνατο. Όταν φοβάσαι τον απρόσμενο σου θάνατο από μια παντελώς γελοία αιτία και πριν καν προλάβεις  να φτάσεις τα χρόνια του Χριστού, η καρδιά σου πρέπει να μάχεται επί του μονίμου ενάντια στον άθλιο φόβο της λήξης. Έτσι κατέληξα να χάνω τον ύπνο μου από μόνιμες ταχυκαρδίες, και δεδομένων πολλών άλλων προβλημάτων που αφεντιά μου αντιμετώπιζε εκείνον τον καιρό, πέρα από τον ύπνο μου έχασα και τον ξύπνιο μου.

Είδα κι απόειδα να ηρεμίσω. Λουζόμουν με Λεβάντες, έπινα αφέψημα πασιφλώρας, χαμομήλια, βαλεριάνες και πάλι ήμουν στο τίποτα. Έπεφτα για ύπνο και με το που ξάπλωνα στο μαξιλάρι άρχιζε το μπαμ-μπαμ της καρδιάς μου, γιατί τικι-τακ δεν ήταν πια.



Τέτοια ήταν η ψυχική  κατάπτωση που μου προκλήθηκε από το αναπόφευκτο της εγχειρίσεως που σταμάτησα να τρώω. Ήθελα να τρώω αλλά φευ! Με το που μπούκωνα οποιοδήποτε λιπαρό φαγητό, λες κι η χολή ένιωθε η κυρία επί των τιμών (εύλογα, όταν τέτοιο άχρηστο όργανο να παίρνει ξαφνικά τέτοια εγκεφαλική προσοχή), και αποφάσιζε να εξετάζει κάθε φορά διεξοδικά, τα λιπαρά της τροφής που κατέβαζα. Χώνευα σε περίπου 6 ώρες από την ώρα που έτρωγα. Άρα έπρεπε να μη τρώω για να μην υποφέρω. Έφτασα να μείνω πετσί και κόκαλο, 47 κιλά.

Τόσο κουράστηκα, από όλη αυτή την ιστορία, που δεν άντεξα άλλο. Είπα στη μάνα: «πάμε να το κάνουμε κι ο,τι γίνει, άλλωστε πόσο χάλια μπορεί να είναι;»

Μάλλον το ξέρετε κι εσείς, πως καλό είναι να μη κάνουμε ποτέ τέτοιες ερωτήσεις γιατί η πραγματικότητα είναι τέτοια ανακατώστρα που θα φροντίσει να μας έρθουν όλα πολύ πιο χάλια απ’ ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Επίσης, όπως σίγουρα θα γνωρίζετε πολλοί (όσο πλήρως εγώ το αγνοούσα) το λεγόμενο προ-εγχειρητικό στάδιο, είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της ιατρικής κοινότητος. Σου λένε πως δήθεν θα έρθεις να κάνεις ένα μικρό check up, και καταλήγεις να κλαίς με νευρική κρίση έξω από το Ερρίκος Ντύναν, ουρλιάζοντας στην κακομοίρα τη μητερούλα σου που σε έπεισε να κάνεις όλη αυτή την παράνοια. Γιατί φυσικά, όχι απλά μου έκαναν καρδιογράφημα, όπως αρχικά ισχυρίζονταν πως θα γινόταν, αλλά  μου πήραν αίμα και εννοείται πως λιποθύμησα όπως την πρώτη φορά. Η νοσοκόμα -που καλά έκανα τελικά και της είπα πως καμπουριάζει  και πως πρέπει να κάνει ασκήσεις να ισιώσει- μου μπλάβιασε τη φλέβα μου ανεπανόρθωτα, μάλλον επίτηδες που την είπα καμπούρα. Σαν να μη μου έφτανε αυτό, μια άκρως σαδίστρια ξανθιά γιατρίνα πραγμάτωσε την φαντασίωση κάποιου άλλου πάνω μου, όταν με έβαλε να γδυθώ, χωρίς κανένα σεβασμό στα προσωπικά μου τμήματα, με έστησε μπροστά στο παλιό-μηχάνημα εκείνο που κάνει ακτινογραφίες, με διέταξε με πλήρως αυστηρό τόνο να μην αναπνέω καθόλου, και μόλις έσκασε η ραδιενέργεια, έτρεξε έξω από το δωμάτιο. Στα δύσκολα με άφησε μόνη και πιστέψτε με δεν διεγέρθην καθόλου.

Τέλος, της απαράδεκτης εκείνης διαδικασίας ήταν η γνωριμία με τους σφάχτες μου. Η χειρούργος, μια γλυκύτατη κυρία, συνδυασμός της καθηγήτριας των Αγγλικών μου και εκείνης των Λατινικών μου, και ο συνεργάτη της, που έμοιαζε εκπληκτικά με τον Νταισελμπλουμ (και μίλαγε και γερμανικά) αλλά στο πολύ πιο χαριτωμένο και λιγότερο ξινομούρικο. Με βάλανε κάτω, με πιάσανε στο μπλαμπά και στους ιατρικούς όρους και πριν προλάβω καν να αντισταθώ με είχανε πείσει. Έτσι ορίστηκε η επομένη(!) ως μέρα εγχείρισης. Φυσικά και απαίτησαν να διακόψω τον ύπνο μου στις 6 το πρωί για να παραστώ στο χειρουργείο. Οι γιατροί ξέρετε, άπαντες γιατροί, πάσχουν από μια μορφή αϋπνίας που αντιμετωπίζεται μόνο με τρομερά αιματηρή εργασιοθεραπεία. Δεν είναι κακοί άνθρωποι μόνο βασανισμένοι. Άλλωστε κι αυτοί ντύνονται στα λευκά. Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι και οι τρελοί είναι τα επαγγέλματα που επιλέγεται το λευκό. Αυτό και μόνο έπρεπε να με προϊδεάσει πολύ καλύτερα από ο,τι το δύσμοιρο το ένστικτό μου μάταια προσπάθησε, για το Γολγοθά που θα έμελε να αντιμετωπίσω.



Ναι, θα υπάρξει και τρίτο μέρος της ιστορίας.
Αν θέλετε να το διαβάσετε, μπορείτε να περιμένετε το κλείσιμο της Ιστορίας των Αυγών του Δράκου, και αν είστε υπομονετικοί θα μάθετε τι απέγινε με αυτή η ιστορία. Επίσης θα δείτε όλο το documentation του δράματος, που με προσοχή κατέγραψα όντας μαστουρωμένη από ένα σωρό φάρμακα. Γίνομαι δελεαστική;

Αν βαρεθήκατε, τότε σταματάτε εδώ,  για επίλογο θα σας πω πως τελικά τα πράγματα πήγαν περίπου καλά, αλλά ίσως και όχι.