Η ιστορία των αυγών του δράκου (μέρος πρώτο) / KLIK magazine

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο klik.gr στις 21 Φεβρουαρίου 2016

Μια σειρά από τρομερούς πόνους και πρήξιμο στην κοιλιακή χώρα, παρέα με δυσεντερίες και αεροφαγίες, με έκαναν να ανησυχήσω πραγματικά για την υγεία μου. Καθώς όμως ήμουν μόλις εικοσιτριών  ετών, θεώρησα πως όλο αυτό οφείλεται σε κακή διατροφή ή κάποια τρομερή διατροφική αλλεργία. Ο καιρός περνούσε και οι κολικοί έδιναν κι έπαιρναν. Ένα χρόνο μετά τον πρώτο κολικό, έγινε το αδιανόητο. Έχοντας φάει συνηθισμένα πράγματα για βράδυ, ξύπνησα μές τον ύπνο μου ουρλιάζοντας σαν γουρούνα σε οίστρο, και ήμουν έτοιμη να πάρω τη μάνα (η μάνα και ειδικότερα η ελληνίδα μάνα, αποτελεί τον προσωπικό σούπερμαν κάθε ελληνικού κοράσιου) και να την σηκώσω με τις μπιτζάμες να με τρέχει στο Ιατρικό κέντρο για άμεση εισαγωγή σε οποιοδήποτε χειρουργείο, υπέρηχο, γαστροσκόπιση ή ο,τι τέλος πάντων έπρεπε να κάνω για να γλιτώσω από το χάος μου.

Λόγω του ότι είχα ασχοληθεί με την αρωματοθεραπεία, τα αιθέρια έλαια της μέντας και του μάραθου μπορούσαν κάπως, σε συνδυασμό με μια καυτή σαν πατάτα θερμοφόρα να απαλύνουν τους σπασμούς του πεπτικού μου συστήματος, κι έτσι την έβγαλα εκείνο το βράδυ (όπως και σε κάθε άλλη ανάλογη περίπτωση). Όμως ένα ήταν βέβαιο κι ας μην ήθελα καθόλου να το σκέφτομαι: Έχω πρόβλημα. Έχω μάλλον γαστρίτιδα ή ευερέθιστο έντερο. Και τα δύο μου ακούγονταν εξίσου άχαρες παθήσεις. Εξίσου συνηθισμένες και βαρετές. Παρά την τρομερή μου άρνηση να πάω για εξετάσεις, η μάνα μου η Ζωίτσα ήταν κάθετη: «Θα κάνεις εξετάσεις και θα πείς κι ένα τραγούδι.»  Τραγούδι δεν θυμάμαι αν είπα, θα είπα λογικά γιατί το λαλάω το άσμα, αλλά τις εξετάσεις τις έκανα.

Με τα πολλά να  ‘μαστε με τη μάνα ένα απαίσιο πρωινό στο Ιατρικό, για να πάμε στον κύριο Καραμοίρογλου*, θεράποντα Γαστρεντερολόγο. Οι περιπέτειες μας ξεκίνησαν εξίσου νωρίς με τη μέρα μας, όταν πήγαμε στη γραμματεία για να βγάλουμε ο,τι ήταν αυτό το κωλόχαρτο για να μας δεί ο γιατρός. Μια αγενέστατη ρεσεψιονίστ με άμεση ανάγκη ρινοπλαστικής, αποφάσισε να μου κάνει νταβατζιλίκια επειδή είχα την ταυτότητα μου στο αυτοκίνητο. Γύρισε και μου είπε με απαράδεκτο υφάκι απέναντι στην ασθένεια μου, πως θα έπρεπε να έχω πάντα μαζί μου την ταυτότητα σε περίπτωση που πάω για αναγνώριση. Αμέσως αμέσως της απάντησα  με απόλυτα cocky ύφος πως δεν τα έχω καλά με την ασφάλεια και να αφήσουμε τη φλυαρία, να μας εξυπηρετήσει για κάνουμε κι εμείς τη δουλειά μας και ο,τι αν δεν δύναται να πάω να τη φέρω, μα το υφάκι κομμένο. Ορίστε μας την είδανε δημόσιοι υπάλληλοι οι νοσοκομειακές ρεσεψιονίστ. Με τα πολλά μας δέχεται ο ντόκτορ, ένας ευγενέστατος κυριούλης, όπου ακροάστηκε τη στομάχα και τα σκώτια μου με πολλά «χμμμ» και «αχά», για να μου πεί πως θεωρεί πως πάσχω από ευερέθιστο έντερο και να μου γράψει ένα σωρό εξετάσεις για να αποφύγω τη γαστροσκόπιση και ένα σωρό χάπια για να ντοπάρομαι μέχρι τα πιθανά αποτελέσματα.
Οι εξετάσεις ήταν μεταξύ των άλλων αιματολογικές και ένας υπέρηχος άνω και κάτω κοιλίας. Πάμε με τη μάμι λοιπόν στην Βιοιατρική για να κάνουμε τις εξετάσεις, και καθώς όταν εγώ κι η μάνα μου βρισκόμαστε μαζί, ξεκινάει ένα θέατρο παραλόγου. Κάνοντας την εξέταση αίματος, με έπιασε άμεσα λιγοθυμιά και οριακά σωριάστηκα στη θέα του αίματος και στην απαράδεκτη αίσθηση ο,τι αντλούν με βία και με μέταλλο από μέσα μου την κατακόκκινη σαν παντζάρι ζωτική μου γλίτσα. Το αίμα μου είναι βλέπετε πάρα πολύ πηχτό και δεν είναι ο,τι καλύτερο για μένα το να μου το τραβάνε με τις πρεζαίες τους σύριγγες. Και σαν να μην μου έφταναν όλα αυτά, είχα και την άλλη την άχρηστη την νοσοκόμα την τριτοδεύτερη να μου τη μπαίνει μέσα στο χαμό μου γιατί λέει δεν την ειδοποίησα ότι με πιάνει ίλιγγος όταν μου παίρνουν αίμα. Λες και κάνω κάθε μέρα εξέταση αίματος ξέρω γώ και μου χει γίνει ρουτίνα. Έλεος. Και φυσικά δεν τελείωσε εκεί το μαρτύριο. Με βάλανε να πιώ 6 ποτηράκια νερό για να κάνω τον υπέρηχο μα εγώ δεν ένιωθα καθόλου το αίσθημα της ούρησης, αλλά αν έπινα άλλο ένα ποτήρι θα έκανα εμετό και θα έπρεπε να ξαναπιώ τα βρωμόνερά τους. Οπότε πήγα μέσα στον ντόκτορ που θα έκανε το υπερηχογράφημα και λέω ο,τι γίνει. Κι εκεί που έχω αράξει μισοτσίτσιδη με ένα τραχύ χαρτονένιο ύφασμα μές το βρακί μου κι έχω τον άλλον να σέρνει το φαλλικό μηχανάκι του πάνω στην κοιλάρα μου, οριακά νιώθοντας πως απολαμβάνω ένα εξωτικό μασάζ, εντελώς απρόσμενα λέει: «Α! έχετε πέτρες στη χολή σας.»

«Ορίστε; Μα εγώ δεν πίνω πολύ, και νερά πίνω και όλα.»

«Μα κοπελιά δε σου είπα στο νεφρό. Χολή είπα. Άλλο συκώτι και άλλο χολή.»

Μη ξέροντας τι σημαίνει να έχεις πέτρες στη χολή και με ήδη οριακή απέχθεια απέναντι στον χειριστή προτίμησα να μη συζητήσω μαζί του την κατάσταση μου. Προτίμησα να το βουλώσω, και να το ψάξω μετά μόνη μου. Αφού σκούπισα τη γλίτσα από πάνω μου και βγήκα έξω κουμπώνοντας το ψηλόμεσο τζήν μου που ένιωθα ξαφνικά να με πιέζει τρομερά, έκατσα δίπλα στη μάνα στην αίθουσα αναμονής και θέλοντας να ζήσω κινηματογραφικά ακόμα κι αυτή τη στιγμή της είπα με ύφος κι αφού έχοντας αναστενάξει ένα σύννεφο πως: «Μάνα, έχω πέτρες στη χολή.»

Απροετοίμαστη η μάνα καθώς ήταν, νόμιζε πως την δουλεύω: «Τι λές παιδάκι μου, άσε τις μαλακίες.» Όταν της εξήγησα πως δεν αστειεύομαι καθόλου, έπαθε τα εγκεφαλικά της. Όταν δε τις μετέφερα πως ο γιατρός του υπέρηχου είπε πως όχι απλά έχω πέτρες μα «πολλαπλές πέτρες στη χολή η μεγαλύτερη των οποίων είναι 8 χιλιοστά» η μάνα έχασε το χρώμα της κι από το χρώμα της και μόνο κατάλαβα πως δεν πρόκειται για τυλιχτή καραμελίτσα η φάση.
Φυσικά και πέρασα το επόμενο τέταρτο στο ίντερνετ ψάχνοντας τι ακριβώς είναι η χολολιθίαση, πως προκαλείται, γιατί, τι αιτίες και  προϋποθέσεις υπάρχουν, πως μοιάζουν, πως αντιμετωπίζονται, αν υπάρχουν εναλλακτικές θεραπείες, αν είναι αποτελεσματικές και άλλα τέτοια. Κι όπως ξέρετε, το ίντερνετ είναι ένα πάρα πολύ κακό εργαλείο αν πάσχουμε από κάτι γιατί στο 90% θα διαβάσουμε τη λέξη καρκίνος, εγχείριση, τις λέξεις «σοβαρή πάθηση» και φωτογραφίες διόλου αντιπροσωπευτικές. Καθώς ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω η μάνα μου με πήρε, με πήγε στο Χαλάνδρι να φάω πρωινό και μετά για ψώνια μπάς και ο καταναλωτισμός μπορέσει να εξευμενίσει το χάος της κεφάλας μου. Δεν τα κατάφερε. Κι αφού είχα φάει ο,τι μπορούσα να βρώ που να μου αρέσει σε είδη αρτοποιίας και street food, γύρισα σπίτι και ήμουν αναίσθητη για τις επόμενες πέντε ώρες.
Το ίδιο βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, καθώς σε μια αντιθετική εκδοχή της πάθησης που καλούμε «μέλος φάντασμα» εγώ ένιωθα πως οι πέτρες είχαν ζωή πως τις ένιωθα να κινούνται, να τρίβονται, να τρίζουν και να με πιέζουν. Η παράνοια μου τελείωσε όταν το Σάββατο μετά την ανακάλυψη της κύστης, σε ένα εργαστήριο κόμικ που παρείχε για λογαριασμό του Snehta ο φίλος μου Tom Sander έφτιαξα σε κόμικ την ιστορία μου, μετατρέποντας τις πέτρες της χολής μου που δημιουργήθηκαν μάλλον από το υπερβολικό μου άγχος, σε «αυγά δράκου» που κρύβονται στην κοιλιά μου, και θα πρέπει να αφαιρέσω ολόκληρο το εσωτερικό μου αχλάδι (η χολή μοιάζει με αχλάδι) για να μην εκκολαφθούν εντός μου και δεύτερον για να μπορέσω να κρατήσω τους δράκους που θα έβγαιναν από μέσα μου, γινόμενη μια αντίστοιχη Καλήσι του Game of Thrones. Ευτυχώς που υπήρχε κι η τέχνη για να μπορέσω να βγάλω από μέσα μου το Γολγοθά μου.

Αν αυτά δε σας φάνηκαν αρκετά, περιμένετε να ακούσετε τη συνέχεια, στο δεύτερο μέρος της εξιστόρισης μου. Τι έγινε όταν επισκέφτηκα τον τρελό κεφαλλονίτη γιατρό;  Τι απέγινε η δύστυχη η χολή μου; Άραγε γύρισα και είπα σε κάποιον, «μου έβγαλες τη χολή ρε φίλε»; Θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το δεύτερο μέρος της Ιστορίας των δρακίσιων Αυγών.

*Το όνομα Καραμοίρογλου είναι ένα απόλυτο προϊόν της φαντασίας μου, για να προστατεύσω τον ευγενικό γιατρό.